وابستگانش و ....[1] ج) پيامبر اسلام، طى نامه‌اى به بنى اسد، قضاعى بن عمر را به عنوان حاكم آنان معرفى نمود.[2] د) رسول خدا، معاذ بن جبل را به عنوان نماينده خويش و حاكم يمن به آن‌جا فرستاد و توصيه‌هايى در زمينه برخورد با اهل كتاب و توجه به مظلومين و محرومين نمود.[3] ه) علاء بن حضرمى را رسول اكرم، حاكم قطيف در بحرين قرار داد.[4] و) قيس بن مالك را طى حكمى به امارت قوم خود منصوب نمود.[5] ز) عبادة بن اشيب را بر قوم خودش منصوب كرد و در حكم آن مرقوم نمود:

بر هر كه اين نوشته من خوانده شود و اطاعت ننمايد، از سوى خداوند، يارى نخواهد شد.[6] ح) پس از آن كه در سال دهم هجرت، خالد بن وليد را به منطقه نجران فرستاد تا بنى الحارث را به اسلام فراخواند و آن‌ها همگى به اسلام روى آوردند و نمايندگانى به خدمت حضرت فرستادند. آن حضرت، قيس به حصين را كه از بزرگان آنان بود، به امارت ايشان برگزيد.[7] علاوه بر موارد فوق، رسول خدا فرمانروايان و حاكمان ديگرى نيز براى مناطق مختلف انتخاب و نصب نمودند كه تفصيل آن‌را بسيارى از مورّخان، سيره‌نويسان و ترجمه‌نگاران آورده‌اند.[8]

[1] - محمد ابراهيم آيتى، تاريخ پيامبر اسلام، ص 639.

[2] - على احمدى، مكاتيب الرسول، ص 345.

[3] - البداية و النهاية، ج 5، ص 103.

[4] - تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 58.

[5] - على احمدى، همان، ص 233.

[6] - اسد الغابة، ج 3، ص 104.

[7] - على احمدى، همان، ص 186.

[8] - براى نمونه، ر. ك: شيخ عبد الحى الكتابى، نظام الحكومة النبويه- التراتيب الاداريه، ج 1، ص 240 و 247.