حكومتى به حضرت سليمان (ع) عطا مى‌شود.

« (سليمان) گفت پروردگارا! مرا بيامرز و حكومتى به من عطا كن كه بعد از من سزاوار هيچ كس نباشد كه تو بسيار بخشنده‌اى* پس ما باد را مسخّر او ساختيم تا به فرمانش به نرمى حركت كند و به هر جا كه او مى‌خواهد برود.»[1]

3- 10) حكومت حضرت يوسف (ع)

آياتى از قرآن اشاره به حكومت حضرت يوسف (ع) دارد از جمله اين آيه كه مى‌فرمايد: «و اين گونه ما به يوسف در سرزمين (مصر) قدرت داديم كه هر جا مى‌خواست در آن منزل مى‌گزيد (و تصرّف مى‌كرد) و ما رحمت خود را به هر كس بخواهيم (و شايسته بدانيم) مى‌بخشيم و پاداش نيكوكاران را ضايع نمى‌كنيم»[2]

چنان كه روشن شد در قرآن كريم تنها به برخى از حكومتهاى پيامبران الهى اشاره شده است اما عدم اشاره قرآن به همه حكومتهاى پيامبران را نمى‌توان دليل بر عدم حكومت آنان برشمرد. ضمن اينكه در صورت اثبات عدم تشكيل حكومت توسط برخى از انبياء دليل آن مساعد نبودن زمينه و شرايط بوده است.

11) ولايت و امامت پيامبران و امامان (ع)

واژه امام به معناى پيشوا و رهبر به كار رفته است. در قرآن كريم، هم به پيشوايان عادل و مشروع و هم به پيشوايان و رهبران غير مشروع، امام وائمه اطلاق شده است؛ مانند اين آيات:

«وَ جَعَلْناهُمْ ائِمَّةً يَهْدُونَ بِأمْرِنا؛ ما آنها را پيشوايانى كه هدايت مى‌كنند به امر قرار داديم.»[3]

«أئِمةً يَدْعُونَ الَى النّار؛ پيشوايانى كه مردم را به سوى آتش مى‌خوانند.»[4]

[1] - سوره ص، آيه 35.

[2] - سوره يوسف، آيه 56.

[3] - سوره انبيا، آيه 73.

[4] - سوره قصص، آيه 41.