رهبرى و سرپرستى و حقّ فرمان بر انسان را دارد و انسان ملزم به اطلاعت از اوست، خداوند متعال مى‌باشد كه هستى را به وى افاضه كرده است.[1]

بنابراين انسان تنها بايد ولايت و سرپرستى خداوند را قبول نمايد «

اللّه وَلىُّ الَّذينَ امَنُوا يُخْرجُهُمْ مِنَ الظُّلِماتِ إِلَى النّورِ

»، مگر افرادى كه از طرف خداوند داراى اذن باشند كه در صورت داشتن اذن، اطاعت نمودن از آنها، قبول كردن ولايت خداوند است به عبارت ديگر؛ ولايت افرادى كه از طرف خداوند مأذونند در عرض ولايت خداوند نيست، بلكه در طول ولايت خداست و برگشت به آن مى‌كند.

6) مفهوم ولايت‌

كلمه «ولايت» از كلماتى است كه در حوزه‌هاى‌مختلفى مانند فقه، كلام و عرفان و ... به‌كار مى‌رود و معناى آن در يك حوزه خاص، قابل انتقال به حوزه ديگر نيست. بنابراين لازم است مفهوم آن در اين بحث روشن شود.

«ولايت» از ماده «ولى» گرفته شده و در اصل به معناى قرار گرفتن چيزى در كنار چيز ديگر است به گونه‌اى كه فاصله‌اى در كار نباشد.[2]

به دو امر كه پس از يكديگر واقع مى‌شوند گفته مى‌شود بين آنها «توالى» وجود دارد. همچنين دو حادثه كه پشت سر هم اتفاق افتد بينشان «موالات» است. بنابراين «وَلْى» يعنى قرب. از اين جهت هر حادثه‌اى با حادثه ديگر ارتباط داشته باشد، داراى موالات و توالى است. اين تقرّب و نزديكى، هم درباره امور مادى و جسمانى به كار مى‌رود و هم درباره امور معنوى، البته نخست در امور مادى و جسمانى به كار رفته، سپس توسعه يافته و امور معنوى را شامل شده است.[3]

[1] - جوادى‌آملى، رهبرى‌دراسلام، ص 28.

[2] - راغب، مفردات، ماده« ولى».

[3] - الميزان، ج 6، صص 12- 11؛ نوروزى، فلسفه‌سياست، ص 120؛ ولايت‌درقرآن، ص 38.