و كسى غير از خداوند حقّ وضع قانون و مقررّات ندارد مگر اينكه از طرف وى مأذون باشد.[1]

3- 2- 4) بررسى آيات قرآن‌

آيات زيادى از قرآن كريم درباره قانونگذارى نازل شده است كه فقط به سه دسته از آنها اشاره مى‌كنيم؛ يك دسته از آيات حق قانونگذارى را متعلق به خداوند متعال مى‌دانند. دسته ديگر، كسانى را كه از سوى خود، قانون و حكمى را وضع كرده‌اند مورد نكوهش و سرزنش قرار مى‌دهند و دسته سوم بيان مى‌كنند كه قوانين بايد طبق احكام الهى اجرا شوند.

امّا تعدادى از آيات دسته اوّل كه حق قانونگذارى را مختص خداوند متعال مى‌دانند عبارتند از:

«إِنِ الْحُكْمُ الّا للّه؛ حكم فقط از آن خداست.»[2]

«إِنِ الْحُكْمُ الّا للّه يَقُصُّ الحَقَّ وَ هُوَ خَيْرُ الْفاصِليِن»؛ حكم و فرمان تنها از آن خداست حق را از باطل جدا مى‌كند و او بهترين جدا كننده (حق از باطل) است.»[3]

«انْ الْحُكْمُ الّا للّه امَرَ الّا تَعْبُدُوا الّا ايّاهُ‌؛ حكم، جز از آن خدا نيست، فرمان داده كه غير از او را نپرستيد.»[4]

«الا لَهُ الْحُكْمُ وَ هُوَ اسْرَعُ الْحاسبينَ؛ بدانيد كه حكم مخصوص اوست و او سريعترين حسابگران است.»[5]

«فالْحُكمُ للّه الْعَلِىِّ الْكَبيرِ؛ «حكم، مخصوص خداوند بلند مرتبه و بزرگ است.»[6]

«لَهُ‌الْحُكْمُ وَإلَيهِ‌تُرْجَعُونَ؛ حكم تنهااز آن‌اوست‌و همه بسوى او بازگردانده مى‌شويد.»[7]

[1] - براى‌اطلاع‌بيشتر از مراتب‌توحيد، به‌خصوص ربوبيّت‌تشريعى، ر. ك. به: جمعى از نويسندگان، آموزش عقايد، ج 1، صص 102- 97؛ مصباح، معارف‌قرآن، ص 50 و« حقوق و سياست در قرآن»، ص 124 و مجله حوزه، شماره 78، ص 71؛ عميد زنجانى، فقه سياسى، ج 1، ص 50.

[2] - يوسف، آيه 67.

[3] - انعام، آيه 57.

[4] - سوره يوسف، آيه 40.

[5] - سوره انعام، آيه 62.

[6] - سوره مؤمن، آيه 12.

[7] - سوره قصص، آيات 70 و 88.