سيره و سنّت پيامبران، از جمله پيامبر (ص) و ائمه اطهار (ع)، نشان مى‌دهد كه آنها از موهبات‌الهى و نعمتهاى‌مادى استفاده و كسانى را كه بر خلاف اين روش حركت مى‌كردند، مورد سرزنش قرار مى‌دادند.

امّا در جايى كه براى افراد، دنيا و نعمتهاى مادى هدف نهايى شده و هدف و كمال نهايى را فراموش كرده و در دنيا غوطه‌ور شده‌اند، مورد نكوهش قرار گرفته است.

5) ارتباط دين و مسائل دنيوى و اجتماعى‌

ديدگاه پيوند دين و دنيا و ارتباط دين با امور دنيوى و اجتماعى، بيشتر از طرف انديشمندان و متفكّران اسلامى و با نظر به دين كامل اسلام مطرح شده است. در اين ديدگاه، دين محدود و محصور به پاره‌اى مسائل اخروى و فردى نگشته، بلكه علاوه بر اشتمال مسائل اخروى و فردى، به امور دنيوى و اجتماعى بشر نيز توجه و براى آنها برنامه ارائه كرده است.

بنابراين، دين همه شئون زندگى بشر را در بر مى‌گيرد.

پيشينه تاريخى اين نظريه را مى‌توان در كتب روايى و تفسيرى و متون دينى اسلام، ملاحظه كرد. هزاران آيه و روايت در زمينه سياست، حقوق، اقتصاد، تعليم و تربيت و ... مؤيد اين نظريه است. اينكه بخواهيم ادّله قائلين اين نظريه را مطرح كنيم، خود كتاب يا كتبى مستقل مى‌طلبد، امّا به برخى از آنها به عنوان مشت نمونه خروار، اشاره مى‌شود.

انديشمندانى كه قائل به ارتباط دين با دنيا و امور دنيوى و اجتماعى شده‌اند، بسيارند. اين نظريه به خصوص در ميان متكلمان شيعه به خاطر تصويرى كه با استناد به ادّله عقلى و نقلى قطعى نسبت به مسأله امامت دارند، رواج فراوانى دارد. در واقع؛ امامت جانشينى پيامبر (ص) و رهبرى جامعه از جانب خدا در جميع شئون زندگى و امر دنيا و آخرت است.