كار اين گونه انجمنها در واقع تربيت افرادى با تفكّرات غربى بود كه اداره جامعه را در دست گيرند. بررسيهاى به عمل آمده نشان مى‌دهد از سال 1165 (ه. ش) به جز تعدادى انگشت‌شمار، پستهاى وزارت و صدارت توسط اعضاى تشكيلات فراماسون كه عامل مستقيم انگلستان بودند اداره مى‌شد و با اضافه شدن وزراى طرفدار آمريكا، اين جريان تا پيروزى انقلاب اسلامى ادامه يافت.[1]

استعمارگران با اين شيوه، تفكّراتى را كه هيچ سنخيتى با فرهنگ و دين و مذهب ما نداشت، در جوامع اسلامى و كشور اسلامى ايران مطرح ساختند. متأسفانه هنوز هم اين تبليغات با شكلهاى جديد ادامه دارد.

4) گونه‌هاى ارتباط دين و دنيا

وقتى از ارتباط دين و دنيا بحث مى‌كنيم، دو چيز بايد مورد بررسى قرار گيرد؛ يكى اينكه، دين در مورد بهره بردارى و استفاده از مواهب و نعمتهاى دنيوى چه نظرى دارد؛ يعنى آيا دين مخالف دنياست يا موافق آن؟ ديگرى اينكه، دين چه رابطه‌اى با امور دنيوى و اجتماعى دارد؟ به عبارت ديگر؛ آيا دين براى مسائل دنيوى و اجتماعى مانند قضاوت، اقتصاد، سياست، حقوق خانواده و ... برنامه دارد يا حوزه آنها از دين جداست و ربطى به دين ندارند؟

براى اينكه دريابيم دين مخالف يا موافق استفاده از دنياست، بايد اوّل معناى دنيا را روشن كنيم و آن عبارت است از: بخشى از مجموعه جهان آفرينش از زمين، آسمان، كّرات و ستارگان گرفته تا آب، گياه، ميوه‌ها، حيوانات، معادن و تمام ثروتهاى خدادادى كه در درون اين زمين خاكى‌

[1] - حسين مير، همان، ص 226؛ زرشناس، همان، صص 158 و 61.