رسيدگى به دنيا تاكيد كرده است و قرآن بيان مى‌كند كه پروردگارا در دنيا و آخرت به ما خوبى عطا كن.[1]

در جايى ديگر هدف استعمار را تقويت ضعفهاى جوامع اسلامى و كاهش نقاط قوت جوامع اسلامى و به انحطاط كشيدن اسلام و مسلمين و رواج تفكّرات غربى در جوامع اسلامى، كه از جمله آنها نظريه جدايى دين و دنياست، بيان مى‌كند و ادامه مى‌دهد: «آنها را مى‌توان در يك حالت ناآگاهى نگاه داشت. براى اين كار بايد از بهشت بسيار گفت، آنان را نسبت به زندگى دنيايى بى‌مسئوليت نمود، حلقه‌هاى صوفيه را گسترش داد، كتابهايى را كه به زهد فرا مى‌خواند ترويج نمود؛ همچون كتاب احياءالعلوم غزالى، منظومه‌هاى مثنوى و كتابهاى ابن‌عربى».[2]

«بايد اين‌انديشه را گسترش‌داد كه اسلام يك‌دين عبادى‌است، سازماندهى ندارد، محمد (ص) و جانشينانش هيچ يك وزير، نظام و قانون نداشتند.»[3]

جاسوسان و افراد وابسته به استعمارگران مى‌كوشيدند اسلام را دينى فردى كه داراى امور عبادى است، معرّفى كنند و تفكّر سكولاريزم را در جوامع اسلامى گسترش دهند. خود آنان اذعان مى‌داشتند كه اسلام دينى است كه با چنين تفكّرى ناسازگار است، امّا براى رسيدن به اهداف استعمارى خود و چپاول ثروتهاى كشورهاى اسلامى چاره‌اى غير از اين نداشتند و مانع بزرگ در برابرشان دين اسلام بود.

2- 3- 3) تشكيلات فراماسونرى‌

از راههاى ديگرى كه استعمارگران توانستند تفكّر سكولاريزم را در جوامع اسلامى به خصوص ايران ترويج دهند لژهاى فراماسونرى بود كه در جوامع اسلامى تشكيل مى‌شد.

[1] - همان، ص 60( اشاره به آيه 103 و 2 از سوره آل عمران).

[2] - همان، ص 64.

[3] - همان، ص 66.