آقاى بازرگان ادعا مى‌كند كه سيدالشهدا (ع) حاكميّت را از آن خداوند نمى‌دانست؛ حال آنكه ايشان در روايات متعدد بر نظريه انتصاب و مشروعيت الهى در امر حكومت تأكيد مى‌كند و زمامدارى و بيان شريعت را مختصّ علما و كسانى كه در احكام خداوند متخصص هستند مى‌داند.[1]

در روايتى ديگر، مى‌فرمايد: «

أنى لا ابايعُ لِهُ ابدا لِانَّ الْامْرَ انَّما كانَ لى مِن بعدِ اخى الحسن»[2]

و حق حاكميّت را به خاطر نظريه انتصاب از سوى خداوند مختص به خود مى‌داند.

4- 4) رويدادهاى زمان امام جعفر صادق (ع)

مؤلف كتاب درباره امام صادق (ع) مى‌نويسد:

«امام جعفر صادق (ع) وقتى نامه ابومسلم خراسانى، شورشگر نامدار ايرانى، عليه بنى‌اميه را دريافت مى‌دارد كه از او براى در دست گرفتن خلافت دعوت و تقاضاى بيعت نموده بود، جوابى كه امام به نامه رسان مى‌دهد، سوزاندن نامه روى شعله چراغ است.»[3]

امامت امام جعفر صادق (ع) همزمان با تضعيف حكومت امويان و شورشهاى متعددى بود كه براى تصدى امر حكومت انجام مى‌گرفت.

گروههاى مختلف براى تصاحب قدرت فعاليت و شيوه‌هاى گوناگونى را اجرا مى‌كردند. يكى از سران گروههاى شورشى، ابومسلم خراسانى بود كه قصد داشت براى تصدى قدرت و حكومت، از اعتبار و شخصيت امام جعفر صادق (ع) استفاده كند. لذا نامه‌اى براى امام جعفر صادق (ع) نوشت و انتظار داشت كه امام (ع) عمل او را تأييد كند و به اصطلاح، به اقدام و فعاليت خود مشروعيّت ببخشد.

[1] - بحارالانوار، ج 100، ص 79.

[2] - موسوعة كلمات الامام‌الحسين( ع، ص 278.

[3] - مهدى بازرگان، همان، ص 42.