روايت ديگر سخن حضرت على (ع) است كه مى‌فرمايد:

«ايها الناس ان احَقَّ الناس بهذا الامر أقواهم عليه و اعْلَمهم بامراللّه فيه‌

؛ اى مردم براى تصدى و رهبرى، سزاوارترين كس همان است كه در اجرا از ديگران نيرومندتر و در آشنايى به فرمان خدا در اين زمينه داناتر باشد.»[1]

حضرت در اين روايت به شرايط رهبرى اشاره مى‌كند كه علاوه بر داشتن توانايى‌مديريت در امر حكومت، بايد به احكام‌الهى در اين زمينه آگاهى كامل داشته‌باشد. در زمان حضور، امام معصوم (ع) كه عالمترين افراد به احكام‌الهى و داراى بالاترين مرتبه توان مديريت است و در زمان غيبت، كسى‌كه علم به‌احكام‌الهى و توانايى‌مديريت وساير شرايط را بالاتر از افراد ديگر داراست، سزاوارترين فرد براى تصدّى حكومت است.

18) حكومت و مشروعيّت‌

مشروعيّت از ماده «شرع» و به معناى وضوح و روشنى است. از همين رو، راهى كه مردم از طريق آن آب بر مى‌داشتند و دسترسى به آب ممكن بود «شريعه» ناميده شده است؛ چرا كه براى همه مردم باز و روشن بود.[2]

مشروع از نظر لغوى يعنى آنچه كه واضح و روشن شده است. بعدها با لحاظ همين تناسب، به معنى آنچه از خداست اطلاق شده و به كار و امرى مى‌گويند مشروعيّت دارد كه خداوند آن را براى مردم واضح و روشن نموده و موافق اوامر الهى است.[3]

بنابراين، مشروعيّت به معناى تجويز شرعى داشتن كارى است و مشروع به كارى گفته مى‌شود كه خداوند آن را در شرع مقدس براى ما

[1] - نهج‌البلاغه، خطبه 172.

[2] - الفيومى، المصباح‌المنير؛ المفردات؛ المعجم مقاييس‌اللغة و تاج‌العروس، ماده« شرع».

[3] - المصطفوى، التحقيق فى كلمات القرآن الكريم، ج 6، ص 42.