جامعه‌شناسى پوزيتيويستى، همان دين بشرى محسوب مى‌شود.[1] اما اينك در سده بيست و يكم، برگر از افول سكولاريسم سخن به ميان مى‌آورد و يا مارتين با مقايسه اروپا و آمريكاى شمالى و خاورميانه، نتيجه مى‌گيرد كه دنياگرايى، پديده‌اى اروپايى است و در مناطق ديگر رخ نداده است.[2]

3. 2. دين شناسى و سكولاريسم پژوهى‌

برخى دين‌پژوهان معاصر، كوشيده است تا مقوله سكولاريسم را در حوزه دين‌شناسى مورد كاوش قرار دهد. با تأمل در نگرش و ديدگاه نويسندگانى كه با رويكرد سكولار در حوزه فلسفه و كلام در تحليل فرايند نظام جمهورى اسلامى در ايران پرداخته‌اند، درمى‌يابيم كه ارائه اين ديدگاه‌ها در حقيقت ارائه مبحثى تطبيقى از تحليل‌هاى اين دين پژوه معاصر در ايران است.

3. اصول و مبانى سياست سكولار

الف) مادى گرايى‌

علم سياست و به طور كلى علوم انسانى غربى در بستر سكولاريسم نشو و نما يافته است. سكولاريسم در واقع واكنشى در برابر مسيحيت تحريف شده و تحولات قرون وسطا بود كه پس از رنسانس به تدريج شكل گرفت. سه زمينه اصلى گرايش به سكولاريسم را مى‌توان در انجيل و مبانى سست آن، عملكرد كليسا و تحولات سياسى و اجتماعى جستجو كرد. سستى مبانى انديشه مسيحيت، وقوع تحريف در انجيل، عدم تبيين رابطه‌اى روشن ميان‌

[1]. آلوين گولدنر، بحران جامعه‌شناسى غرب، ترجمه فريده ممتاز( تهران: شركت سهامى انتشار، 1368) ص 158.

[2]. همان، ص 316.