اجتماعى است، اصل اساسى دخيل در رابطه بين امام و امت، انجام تكليف الاهى توسط هر دو نسبت به هم حول محور رابطه عبوديت و بندگى هر كدام با خداوند متعال است.[1]

بديهى است انجام تكليف در اين نظريه، به معنى رد و نفى ابعاد مثبت ساير نظريه‌ها نيست، زيرا:

تلاش و تدبير براى تحقق اهداف و دستيابى به توفيق نظام سياسى و تامين كارويژه‌هاى آن، از قبيل انسجام و وحدت جامعه و ايجاد و گسترش و تعميق هنجارهاى مشترك، توجه به محيط و شرايط و تحولات آن و رابطه‌اى كه به طور متقابل بين سيستم و محيط برقرار مى‌شود، رسيدن به فهم وضع موجود و ترسيم وضع مراد و نيز تدوين و ترسيم رشته راهكارهاى منسجم و پيوسته در جهت رسيدن به وضع مراد، تعيين اولويت‌ها، ترجيح اهم بر مهم، و انجام اين امور با استفاده از دانش و تجربيات ديگران و مشورت با نخبگان و صاحب نظران، مقدمات لازم براى «تشخيص تكليف» است. همچنين جلب رضايت مردم در چارچوب تعاليم الهى و به خصوص ترجيح رضايت توده مردم بر رضايت صاحبان قدرت و مكنت، از تكاليف مهم حكومت دينى است. و دستيابى به تحقق تكليف نيز، با اجراى هوشمندانه، مدبرانه و مجدانه در چارچوب رعايت ارزش‌ها و احكام الهى، مورد قبول و موجه است.[2]

بدين ترتيب جايگاه تكليف، همه اين امور را جدى و الزام آور مى‌سازد و به همه آن‌ها «رنگ الهى» مى‌دهد؛ «صِبْغَه اللهِ وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللهِ صِبْغَه وَ نَحْنُ لَهُ عابِدُونَ‌؛ رنگ خدايى (بپذيريد: رنگ ايمان و توحيد و اسلام.) و

[1]. ر. ك: على ذوعلم، كارنامه بيست ساله، صص 41 51.

[2]. ر. ك: تجربه كارآمدى حكومت ولايى، پيشين، صص 121- 126.