موانع فرهنگى (فرهنگ‌هاى متفاوت، مخالف و مهاجم).

موانع سياسى (اهداف، رويكردها، روش‌ها و رفتارهاى سياسى مخالف و مهاجم).

موانع اقتصادى (تحريم و بايكوت اقتصادى، كمبود منابع ملى يا انرژى و ...).

موانع نظامى (حمله، تهديد نظامى).

موانع مربوط به ساختار حقوق بين‌الملل (قوانين، مقررات، كنوانسيون‌هاى تبعيض آميز و ناعادلانه).[1]

حكومت كارپرداز، حكومت برنامه دار

يكى از انديشمندان كشورمان كارآمدى را ناظر به سازمان و سازوكارى مى‌داند كه حكومت براى انجام كارهاى خود پيش‌بينى مى‌كند. از ديدگاه وى در مبحث كارآمدى نظام‌هاى سياسى مى‌توان به دو شيوه رايج اشاره كرد:

يكى اداره كشور بر مبناى «كارپردازى» كه ويژگى حكومت‌هاى ناكارآمد است و ديگرى «حاكميت تحت برنامه» است كه مختص نظام‌هاى كارآمد است. نظام‌هاى برنامه دار و كارآمد، عقلانيت و برنامه‌ريزى با تكيه بر كار كارشناسى صورت مى‌پذيرد. سه ركن اصلى كارآمدى عبارتند از:

داشتن تصويرى واقع گرايانه و علمى از وضعيت (كارشناسى).

داشتن استراتژى حساب شده و قابل ارزيابى.

سازمان دهى مناسب نيروها و قانون مدارى رفتار آنها.

[1]. محمود فتحعلى، همان، ص.