همانا من او را بر شما حاكم قرار دادم. پس هر گاه حكمى كرد و از او قبول نكردند، حكم ما را سبك شمرده‌اند و ما را رد كرده‌اند، و آن كس كه ما را رد كند خدا را رد كرده است و رد كردن خدا در حد شرك به خداى متعال است.

مقصود از شخص آگاه به حلال و حرام، همان فقيه است. به هنگام دسترسى نداشتن به معصوم، فقيه حاكم بر مردم است و اين حاكميت، از طرف معصوم به او رسيده است؛ چنان‌كه در اين روايت به اين نكته تصريح شده و امام (عليه‌السلام) مى‌فرمايد من او را حاكم بر شما قرار داده‌ام. بديهى است امام شخص معينى را به حاكميت نصب نكرده، بلكه به صورت عام نصب نموده است. حاكمى كه به طور عام از جانب معصوم نصب شده است، اطاعتش واجب است و عدم پذيرش حكم وى به مثابه عدم پذيرش حكم معصوم است. با توجه به نصب عام فقها، نظريه ولايت فقيه اختصاص به زمان غيبت ندارد، بلكه در زمان حضور نيز اگر دسترسى به امام معصوم ممكن نباشد اين نظريه بايد اجرا گردد؛ زيرا محتواى اين نظريه، چيزى جز چاره‌جويى براى مردمى كه به امام معصوم (عليه‌السلام) دسترسى ندارند، نيست؛ پس ريشه اين نظريه را در زمان حضور معصوم نيز مى‌توان ديد. حاصل آن كه، مضمون اين روايت مؤيد همان دليل عقلى است و از مجموع آنها مى‌توان رضايت امام عصر عجل الله فرجه الشريف را به ولايت فقيهى كه واجد شرايط نام برده باشد، كشف كرد؛ به عبارت ديگر، پشتوانه ولايت فقيه در امور مسلمين، نصب و جعل از سوى امام معصوم (عليه‌السلام) است‌[1].

[1]. كتاب نقد، ش 7، ص 65.