صحيح مسؤوليتى كه بر عهده گرفته است به كار گيرد. در منابع اسلامى به اشتراط ويژگى عدالت در حاكم اسلامى تأكيد شده است؛ چنان‌چه در قرآن‌كريم از زبان حضرت يوسف (عليه‌السلام) آمده است: اجْعَلْنِي عَلي خَزَائِنِ الْارْضِ انِّي حَفِيظٌ عَلِيمٌ‌[1]؛ مرا سرپرست خزاين سرزمين (مصر) قرار ده، كه نگه دارنده و آگاهم. در اين آيه به دو شرط علم و امانت‌دارى اشاره شده است؛ يعنى حاكم صالح كسى است كه منافع جامعه را حفظ مى‌كند و در آن خيانتى روا نمى‌دارد.

ج) كاردانى و مديريت‌

هركسى كارى را عهده‌دار مى‌شود بايد بينش، فراست، مهارت و صلاحيت انجام آن كار را داشته باشد، چون صرف آگاهى از قانون و داشتن تقواى شخصى براى به انجام رساندن درست كارها كافى نيست، بلكه تجربه و كاردانى هم لازم است تا به كمك آن بتوان به گره گشايى از مشكلات كوچك و بزرگ پرداخت. البته اين بدان معنا نيست كه نقش اصلى در انجام كارها به عهده شرط سوم است؛ بلكه در داستان پررمز و راز «تعهد و تخصص» حرف ما اين است كه «علم و ايمان و تجربه» در يك رابطه تنگاتنگ، يكديگر را مدد مى‌رسانند و بى هر يك از آنها، گوشه‌اى از كار بر زمين مى‌ماند و آنچه مطلوب ما است، داشتن اين سه شرط با هم است. بدين جهت كارگزاران حكومت اسلامى بايد از هر سه شرط برخوردار باشند. متوليان امر به لحاظ شرعى نبايد مسؤوليت‌ها را به كسانى واگذار كنند كه از مهارت، تجربه و كارايى لازم براى ايفاى مسؤوليت خود برخوردار نيستند. براى اين كه اعمال مديريت‌ها نتيجه در خور را داشته‌

[1]. يوسف 12، 55.