فصل پنجم: حكومت پيامبر و ائمه اطهار (عليهم‌السلام)

فَلَوْ انَّ احَدا صامَ نَهارَهُ وَ قامَ لَيْلَهُ وَ حَجَّ دَهْرَهُ وَ انْفَقَ جَمِيعَ مَالِهُ وَ لَمْ يَكُنْ ذَلِكَ بِوِلَايَةِ وَلِي اللَّهِ لَمْ يَقْبَلِ اللَّهُ مِنْهُ‌[1]؛

اگر فردى روزها را به روزه و شب‌ها را به نماز و روزگارش را در حج به سر برد و تمامى اموالش را انفاق كند، اما در تحت ولايت ولى خدا نباشد خداوند از او نمى‌پذيرد. (امام صادقعليه‌السلام)

با توجه به ارتباط بين دين و سياست، طبيعى است مكتبى كه مدّعى جامعيت است بايد در زمينه حكومت دستورالعملى داشته باشد. در اين فصل مى‌خواهيم به بررسى سيره و سنت پيامبر اكرم (صلى الله عليه و آله) و امامان معصوم (عليهم‌السلام) بپردازيم. به ديگر سخن به دنبال بررسى اين پرسش هستيم كه آيا ميان رسالت پيامبر اسلام و حكومت تلازم است؟ آيا حكومت بخشى از رسالت پيامبران و امامت امامان معصوم قلمداد مى‌گردد؟ بررسى اين مسأله از آن رو است كه در ساليان اخير و به ويژه پس از تشكيل حكومت اسلامى درايران برخى كوشيده‌اند در مسايل مسلّم اعتقادى شبهه افكنى كنند و گاه دامنه اين امر را به رسالت و حاكميت پيامبر نيز كشانده‌اند!

[1]. وسايل الشيعه، ج 1، ص 119.