امر» همانند اطاعت خدا در مسأله نماز است. همان طور كه اطاعت امر «اقيموا الصلوة» واجب است اطاعت اين امر نيز واجب است:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ‌[1] اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، خدا را اطاعت كنيد و پيامبر و اولياى امر خود را [نيز] اطاعت كنيد.

خداوند همان گونه كه حق دارد اطاعت شود (اطيعوا اللّه)، همان گونه نيز حق دارد دستور به اطاعت از پيامبر اكرم (صلى الله عليه و آله) دهد (و اطيعوا الرّسول). نيز اين حق را دارا است كه دستور به اطاعت از «اولى‌الامر» و جانشينان وى دهد. اين سخن مبنايى منطقى و روشن دارد؛ مگر اين كه كسى آن اصل كلى را نپذيرد و خدا را به عنوان: «مالك هستى» قبول نداشته باشد و يا مالكيت خدا را مقتضى حق نداند.

البته روشن‌است كه دستورخداوند مبنى‌بر اطاعت‌از پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) و جانشينان او به جهت تأمين «مصلحت مردم» است و اين مصلحت در اطاعت از دستور خداى متعال نهفته است. او براى خود سود و منفعتى نمى‌خواهد و از عبادت بندگان نفعى عايد او نمى‌گردد؛ بلكه مصلحت آن به خود جامعه و كسانى كه از او اطاعت كنند، بازمى‌گردد.

ارتباط بين حق و تكليف‌

حق، در فقه و حقوق، امتياز و گونه‌اى سلطه است كه دارنده آن، بر طرف ديگر (من عليه الحق) ايجاب تعهد مى‌كند. حق همواره منشأ تكليف است. حق، چون يك‌گونه سلطه است يك امر اضافى محسوب مى‌شود كه نسبت به طرف اضافه و احياناً طرفين ايجاب تكليف مى‌كند. وقتى حكومت‌

[1]. نساء 4، 59؛