توجّه قرار داده است.

قرآن وسيله‌اى است براى هدايت، كه از يك سو به خدا اتّصال دارد و از سوى ديگر در اختيار ما است، به اين معنا كه قرآن دو جنبه دارد: جنبه عرشى (آسمانى) و جنبه زمينى، و اهل بيت به مقتضاى مفهوم قرآنى‌ «انا بَشَرٌ مِثْلُكُم» (كهف/ 110) با صرف نظر از مقامات معنوى، جنبه زمينى دارند.

«بحرانى» مفسّر معروف‌ نهج‌البلاغه‌ مى‌گويد: قرآن اكبر بزرگ‌تر از عترت است؛ زيرا عترت تابع و پيرو قرآن است.[1]

مرحوم آيت‌اللّه خويى در تفسير خود بر نهج‌البلاغه‌ مى‌نويسد:

چون قرآن سند و معجزه رسالت و سند ولايت و اساس دين است از عترت بزرگ‌تر به حساب آمده و عترت، اصغر محسوب گشته است.

فقيه و عارف كبير حضرت امام خمينى مى‌گويد: «مقام والاى ثقل اكبر و ثقل كبير كه از هر چيز اكبر است جز ثقل اكبر كه اكبر مطلق است ...»[2]

در اين سخن بلند الهى از اهل بيت به عنوان «ثقل كبير» و از قرآن به‌عنوان «اكبر مطلق» ياد شده است؛ چون قرآن معجزه جاويد و سند حقّانيّت امامت و نبوّت است، فوق همه چيز است و چيزى جز خدا برتر از او نيست. پس قرآن بزرگ‌تر (اكبر) از همه اشياء است جز خدا كه: اللّهُ اكْبرُ مِن كُلّ شى‌ءٍ».

ه. تقارن كتاب و عترت‌

راز تقارن ميان كتاب و عترت را مى‌توان چنين بازگو كرد:

1. رهبر بدون قانون اساسى مستحكم و مدوّن و هم‌چنين قانون اساسى بدون رهبرى شايسته براى هدايت جامعه، كارايى ندارد بلكه اين دو مكمّل يكديگرند.

2. تعيين عترت و قراردادن آن در كنار كتاب، بيانگر اين حقيقت است كه لازمه «كتاب صامت» يعنى قرآن، داشتن مفسّر و كتاب ناطق است كه همانا جز عترت و اهل بيت رسول‌خدا نخواهد بود.

3. اسوه راستين حمايت از قرآن، جز اهل‌بيت نيست و قرآن نيز جز دعوت به پيروى از

[1]. ابن ميثم بحرانى، شرح نهج‌البلاغه، ذيل خطبه 84.

[2]. وصيّت‌نامه، ص 1، سطر 11.