درس سيزدهم: ولايت فقيه‌

الف. محدوده مسئوليت انبيا

رسولان الهى داراى سه منصب «تبليغ دين»، «رهبرى، تشكيل حكومت و تأسيس نظام اجتماعى» و «قضاوت و پرداختن به امور قضايى جامعه» هستند.

ترديدى نيست كه پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله نيز در اين مورد همچون ساير رسولان الهى است؛ با اين تفاوت كه دين او گسترده‌تر و حكومت او جاودانه است و تا پايان مرحله زندگى دنيوى انسان را شامل مى‌گردد؛ زيرا به تمام نيازهاى انسان در قرآن اشاره شده و پيامبرش را از آنها آگاه ساخته است.[1]

در درس گذشته خوانديم كه دين و سياست در فرهنگ اسلامى به گونه‌اى با يكديگر آميخته‌اند كه تصّور جدايى ميان آن‌دو، ممكن نيست. به همين دليل، پيامبر صلى الله عليه و آله و امامان معصوم عليهم السلام را «ساسة العباد»[2] (سياستمدار امّت) خوانده‌اند.

انديشه جدايى دين از سياست ارمغان بيگانگان است و چند گروه به آن دامن مى‌زنند:

1. سرخوردگان كليسا و ناآشنايان با مكتب حيات‌بخش اسلام.

2. خود باختگان در مقابل پيشرفت‌هاى علمى و صنعتى.

3. شيفتگان مكاتب مادّى.

4. دانشمندان بى‌اطّلاع يا كم اطّلاع از عمق منطق دين و حقايق دينى.

5. عافيت‌طلبان.

[1]. و نزّلنا عليك الكتاب تبياناً لكلّ شى‌ءٍ.( نحل/ 89) در اين باره به دو حديث اشاره مى‌كنيم: عن الباقر عليه السلام قال: انّ اللّه لم يدغ شيئاً تحتاج اليه الامّة الى يوم القيامة الّا انزله فى كتابه و بيّنه لرسوله.( بحارالانوار، ج 89، ص 84)؛ الاسلام يعلو و لايعلى عليه.( وسائل الشيعه، ج 17، ص 376)

[2]. مفاتيح‌الجنان،( زيارت جامعه).