مسأله 3- اگر بتواند بخشى از راه را با هواپيما و بخشى را با زمين‌پيما و يا دريا پيما برود، كه نه استطاعت كرايه هواپيما را در تمام راه دارد، و نه راه‌هاى ديگر او را در وقتش به مقصد مى‌رساند، واجب است بدانگونه كه مى‌تواند و به مقصدش مى‌رساند برود.

مسأله 4- اگر راه نزديك‌تر گران‌تر و غيرقابل تحمل يا مسدود است، ولى راهى دورتر و قابل تحمل در اختيارش مى‌باشد، واجب است دورتر را انتخاب كند مگر آنكه از نظر ديگر امكان پيمودن راه دورتر را نداشته باشد در نتيجه استطاعات راهى ندارد.

مسأله 5- اگر بدون حرج و مشقت تحمل‌ناپذير بتواند پياده به حج برود واجب است، زيرا وجود وسيله راه‌پيمائى در انحصار كسانى است كه بدان حاجت ضرورى داشته باشند، آيه اعلام حج نيز پيادگان را در صف اوّل واجب الحج‌ها خوانده، و بر حسب روايات بيشتر كسانى كه با رسول الله (ص) حج رفتند پياده بودند[1] كه از نظر قرآن و حديث هرگز جاى شكى در وجوب پياده‌روى در صورت امكان نيست.

مسأله 6- اگر وسيله راه در انحصار وسائلى است كه دستگاه ظلم در اختيار حجاج گذارده، كه بدين وسيله كسب آبرو كند، تا مذهب را با مذهب بكوبد، و با سپر ديندارى! ضربات مجاهدين فى‌سبيل‌الهل را از خود دفع كند، اينجا از مواردى است كه شرعاً استطاعت راهى نيست، و راهِ حج بر متدينين بسته است،

[1] - وسائل الشيعه، ج 8، ص 29، ح 1، صحيحه معاويه بن عمار كه از امام صادق( ع) پرسيدم آيا حج بر بدهكار واجب است؟ فرمود: آرى حجه‌الاسلام بر آنان كه بتوانند پياده بروند واجب است و بيشتر كسانى كه با رسول خدا حج رفتند پيادگان بودند، در كراع الغميم به زحمت افتادند فرمود كمرهاتان را محكم كنيد.