آياتى چند نمو دارند، ولى اين هر سه بايستى در آن قربانى كه هدى دو جانبه است، در پهلوى هم رعايت شوند، از سه ديدگاه و نه تنها يك يا دو!

چنانكه گذشت قربانى با آن سابقه تاريخى درخشان ابراهيميش نماينده جانبازى «فِى سَبِيلِ اللَّهِ‌» است.

در قربانگاه نيز كه لبريز از خون «هدى» است برو تا سيل خون‌هائى كه به امر خدا در راه خدا و به مصلحت بندگان خدا ريخته مى‌شود، برو تا بنگرى، چشمت خونين شود، تا از خون نترسى، از كشته شدن يا كشتن «فِى سَبِيلِ اللَّهِ‌» هرگز نهراسى، واهمه نكنى، در انجام اوامر خونين پروردگارت وقفه ننمائى، از شركت در جبهه‌هاى جنگ در راه حق سرباز نزنى.

پس از اين دو كه از «شَعائِرِ اللَّهِ‌» است، شعور بخش از اين دو ديدگاه است، گمان نكنى كه اينجا كارت تمام است، قربانى است و بس، خون ريختن و لاشه «هدى» را رها كردن است و بس، نه! اينجا مسئوليت سومى است كه از منطق ظاهرى قرآن و حديث ركن است كه: «فَكُلُوا مِنْها وَ أَطْعِمُوا الْبائِسَ الْفَقِيرَ» «... وَ أَطْعِمُوا الْقانِعَ وَ الْمُعْتَرَّ»: از آنها بخوريد و بخورانيد، بى‌بضاعتان بدحالان گرسنگان قانعان و همه نيازمندان را، اهل الله را بخورانيد، نه آنكه بگذاريد و برويد تا بسوزد يا بگندد، فضاى منى را كه دست كم سه روز بايستى بمانيد متعفن و خطرناك كنيد، ميكروب خيز نمائيد، كه احياناً بيتوته منى كه واجب است از ترس بيمارى حرام شود!

فاجعه قربانى:

فاجعه قربانى كنونى به اندازه‌اى خجالت‌بار و شرم‌آور شده، و جورى مورد هجوم بى‌دين و با دين، بيگانه و خودمان گرديده، كه شايسته و ضرورى است‌