بشناسى تا خوب نفيش كنى كه در مرحله اثبات خدا خوب و بى‌شائبه اثباتش كنى.

شناخت در ظاهر دوگانه: شيطان خدا، خود براى تكميل توحيد خداست كه «لا إله الا الله» از نفى آغاز و به اثبات پايان مى‌دهى، تا شيطان و شيطنت‌ها را نشناسى خدا را آنگونه كه بايد نشناسى، كه شيطان با همه وسائلش مى‌كوشد، با نمودهاى رحمانى تو را شيطانى كند و گمان كنى كه در ره رحمانى «وَ هُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعاً» پس خوب شيطان و حيله‌هايش را بشناس تا در ره حق دچار وسواس خناس نشوى، تا به چهره حق را حق را بر تو نبندد، تا با تأويل آيات حق تو را به باطل نكشاند، تا اين راه از بيراهه بشناسى و در پيمودنش هرگز نلغزى، كه هميشه نخست نفى است و سپس اثبات، نخست انكار خدايان شيطانى و سپس اثبات رحمانى، و تو تا ديگر خدايان را نشناسى چگونه توانى انكارشان كنى، تا انكارشان كنى، از آنها بگريزى و به راه خداى يگانه روى؟

تو در منى هم كه پايگاه نقش آرزوهاست، جايگاه امتحان عملى آنهاست نخست به جبهه بمباران شيطان مى‌روى و سپس قربانى براى رحمان، و در مشعر هم كه جاى باريك‌بينى در شب است، پاسى از اين شب را مشغول گردآوردن تير مى‌شوى، كه فردا در ميدان تير آماده باشى، و بالاخره همه جا نخست شيطان براى (نفى): «لا إله» و سپس رحمان براى (اثبات) «إلا الله» اين دو شناخت اصلى كه نفيسش مقدمه اثبات است و سپس:

شناخت خود و ديگران كه: «من عرف نفسه فقد عرف ربه» هر كه خود را شناخت خدايش را شناخت، كه خود را آنچه بوده و هستى، آنكه هستى و بوده‌اى بشناسى، نه با پيرايه‌هاى كه به خود بسته‌اى، بى‌خودها كه به خود