«حجّ أكبر» يا تمتع است، يا قرآن يا إفراد، و «حجّ أصغر»: عمره كه يا تمتع است يا مفرده.

«حج تمتع» كه مجموعه‌اى است از عمره تمتع و سپس حچش تنها در ماه‌هاى حج انجام مى‌شود: عمره‌اش از اوّل شوال تا نهم ذيحجه، و حجش از نهم تا آخر ذيحجه به تفصيلى كه خواهد آمد.

«حج قرآن و إفراد» در بخش دوم اين زمان است: نهم تا آخر ذيحجه، ولى عمره مفرده‌اش زمانى معين ندارد، مى‌توان پيش و يا بهتر پس از حجش انجام داد، با فاصله زياد يا كم يا بى‌فاصله، و بهتر اينكه پس از حجش بى‌فاصله انجام شود.

«عمره مفرده» از نظر صحت زمان معينين دراد، فقط براى كسى است كه استطاعت حج دارد و در زمان اختصاصى حج صحيح نيست.

ادله وجوب حج و عمره‌

درباره وجوب حج و عمره سه آيه است كه سومينش عمره را پس از حج، و دو ديگر هر دو را با كلمه «حج» ياد كرده، كه روى هم رفته وجوب هر دوى حج و عمره را ثابت مى‌كند:

1- «إِنَّ أَوَّلَ بَيْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِى بِبَكَّهَ مُبارَكاً وَ هُدىً لِلْعالَمِينَ. فِيهِ آياتٌ بَيِّناتٌ مَقامُ إِبْراهِيمَ وَ مَنْ دَخَلَهُ كانَ آمِناً وَ لِلَّهِ عَلَى النَّاسِ حِجُّ الْبَيْتِ مَنِ اسْتَطاعَ إِلَيْهِ سَبِيلًا وَ مَنْ كَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِىٌّ عَنِ الْعالَمِينَ‌» (3: 97).

2- «وَ أَذِّنْ فِى النَّاسِ بِالْحَجِّ يَأْتُوكَ رِجالًا وَ عَلى كُلِّ ضامِرٍ يَأْتِينَ مِنْ كُلِّ فَجٍّ عَمِيقٍ‌ لِيَشْهَدُوا مَنافِعَ لَهُمْ وَ يَذْكُرُوا اسْمَ اللَّهِ فِى أَيَّامٍ مَعْلُوماتٍ عَلى ما رَزَقَهُمْ مِنْ بَهِيمَهِ الْأَنْعامِ فَكُلُوا مِنْها وَ أَطْعِمُوا الْبائِسَ الْفَقِيرَ» (22: 31).