فصل ششم: اختيارات ولايت فقيه‌

قلمرو قدرت و اختيار حاكم از مباحث فلسفه سياسى است، حاكمان در سده‌هاى پيشين از اختيارات و قدرت بيشترى برخوردار بودند كه بعضا به حكومت‌هاى استبدادى و خودكامه منتهى مى‌شد. اما با ترويج مباحث حقوق طبيعى انسان همچون آزادى و دمكراسى در سه چهار سده اخير در مغرب زمين، سير مباحث سياسى در جهت تقييد اختيارات حكومت‌ها و نهادينه كردن آن پيش رفت.

آيين مقدس اسلام چهارده سده پيش براى جلوگيرى از منتهى شدن حكومت به استبداد تئورى خود را طرح كرد كه مطابق آن از همان ابتداى كار نبايد رشته حكومت و حاكميت را به دست انسان نااهل و خودكامه سپرد. يعنى اين‌كه در احراز مقام رهبرى و زعامت جامعه بايد شرط عدالت و فضيلت حدوثا و بقاءا ملحوظ و معتبر باشد.

از سوى ديگر اسلام معتقد است كه قدرت و اختيار حاكم ذيصلاح را نبايد چنان تقييد كرد كه وى نتواند بر مشكلات و پيچ‌وخم‌هاى اجتماع فايق آيد و آنها را به نفع جامعه حل‌وفصل كند. بر اين اساس عالمان اسلامى معتقدند كه پيامبر اسلام و به تبع آن امامان شيعه- كه انسان‌هاى معصوم‌اند- از اختيارات وسيع و مطلقى برخوردار بودند. حتى دايره اختيارات پيامبر اسلام بر زندگى‌