ديگرى به عالم انسانيت بفرمايند[1].

شهيد سعيد شبهه انتهاى حكومت اسلامى به حكومت طبقاتى روحانيون را كه از سوى روشنفكران دو دهه پيش و حالا، مطرح مى‌شود مورد نقد قرار مى‌دهد (كه به خاطر وهن شبهه و وضوح پاسخ از آن صرف‌نظر مى‌شود[2].

2. ولايت يا نظارت فقيه؟

تا اين‌جا روشن شد كه از منظر استاد شهيد اسلام به‌صورت انتصاب كلى و با تعيين صفات و شرايط لازم فقيه را در عصر غيبت به مقام ولايت منصوب كرده است. اما اين‌جا اين پرسش مطرح مى‌شود كه مراد از ولايت و حاكميت فقيه چيست؟ آيا او مانند ديگر حاكمان بر مسند حكومت نشسته و عملا امور اجرايى و اداره كشور را به دست مى‌گيرد؟ و به تبع آن، ديگر روحانيون در پست‌هاى پايين مانند رياست دولت، وزارت و امور نظام و انتظامى، به امور اجرايى مى‌پردازند؟

يا اين‌كه شأن دينى فقيه و روحانيون بالاصالة مرجعيت دينى و تفسير و تبليغ دين و ارشاد مردم است، و مقصود از ولايت فقيه، تنها نظارت بر انطباق امور اجرايى و قوانين مصوب با شريعت است و براى اين منظور، مى‌توانند از انواع راهكارها مانند نظارت بر واضعان و مجريان قانون استفاده كند، به اين شكل كه با نظارت عالى و استصوابى خود مى‌تواند حكم ابطال قانون ناسازگار شرع يا عزل حاكم بى‌مبالات به شرع را صادر نمايد، اما در صورت مطابقت قانون و رويه حاكم با شريعت ولى فقيه نمى‌تواند سدّ راه آن گردد و خود عملا جاى آن بنشيند.

به تبع آن روحانيون نيز نبايد متصدى امور اجرائى گردند و تنها شأن نظارت را دارند، ازاين‌رو در صورت وجود شخص با صلاحيت براى مقام اجرايى مثل‌

[1] - نهضت اسلامى، ص 9- 87/ براى توضيح بيشتر ر. ك: مطهرى و روشنفكران.

[2] - ر. ك: پيرامون انقلاب اسلامى، ص 68 و 69.