برخى از زندگان، از همان نخستين لحظه زادن، براى فرمانروايى يا فرمانبردارى مقدر شوند. اين ويژگى در زندگى رواندار نتيجه از سراى طبيعت است‌[1].

استاد در تبيين آن مى‌نويسد:

اين‌كه حق طبيعى يك تخمه و يك نژاد است. برخى نژادها آسمانى هستند. همان عقيده‌اى كه در ايران قديم وجود داشته در مورد آسمانى نژاد بودن شاهان، و تخمه شاهى و نژاده بودن، پس حق طبيعى و موروثى مى‌شود (نظير زنبور عسل)[2].

3. سنتى) noitidarT (

سنت‌ها و مقرّراتى كه سال‌ها و سده‌ها رايج است و مورد اعتراض قرار نگرفته، خودبه‌خود مورد تقديس قرار گرفته و از مشروعيت برخوردار است.

ماكس وبر در توضيح آن مى‌نويسد:

مبتنى است بر اعتقاد متداول به تقدس سنت‌هايى كه از قديم اعتبار داشته‌اند و مشروعيت كسانى كه اين سنت‌ها، آنان را مأمور و مجاز به اعمال سيادت مى‌كند[3].

حاكميت‌هاى، سلطنت و وراثت، پير سالار، پدر سالار، خون و نژاد، مثلا حكومت قريشى، آرستوكراسى، اشراف و نخبه‌گرايى را مى‌توان زير مجموعه ملاك فوق برشمرد.

4. قرارداد و رضايت عمومى‌

بيشتر فلاسفه سياسى اخير معتقدند كه حكومت وقتى مشروع مى‌شود كه‌

[1] - ارسطو، سياست، ترجمه حميد عنايت، ص 10.

[2] پيرامون جمهورى اسلامى، ص 152 و 153.

[3] - ماكس وبر، اقتصاد و جامعه، ترجمه عباس منوچهرى، مولى، تهران، 1374، ص 10 و 273.