و نبوت‌ها بوده است. منتهى اين امر در اسلام ختميه محرزتر و مشخص‌تر است‌[1].

استاد در جاى ديگر رويه برخورد پيامبران با حكومت‌هاى زمانه را چنين تبيين مى‌كند:

تاريخ نشان مى‌دهد كه همواره پيامبران و پيروان آنها بوده‌اند كه در مقابل فرعون‌ها و صاحبان قدرت به‌پاخاسته‌اند و قدرت‌هاى اهريمنى را در هم كوفته‌اند. پيامبران بودند كه با نيروى ايمان از طبقه محروم و استثمار شده، قدرتى عظيم عليه «ملأ» و «مترفين» به وجود مى‌آوردند[2].

آن‌گاه علامه شهيد ادله مدعاى خويش را، آيات متعدد قرآن مجيد ذكر مى‌كند.[3] از مطالب بالا ضعف نظريه برخى از معاصران روشن مى‌شود كه به انحاء مختلف جهد مى‌كنند هدف بعثت پيامبران را فقط «آخرت و خدا» معرفى كنند[4].

نسبت دين و سياست‌

متفكر شهيد، دين اسلام را يگانه دينى مى‌داند كه در ميان اديان و مذاهب مختلف در شئون زندگى مردم مداخله كرده است. و رابطه تنگاتنگ با مقوله حكومت و سياست دارد و نسبت اين دو را نسبت «روح و بدن»، «مغز و پوسته» وصف مى‌كند.

نسبت اين دو با هم نسبت «روح و بدن» است، اين‌روح و بدن، اين مغز و

[1] - پيرامون انقلاب اسلامى، ص 101.

[2] مجموعه آثار، ج 1، ص 575/ و نيز ر. ك: پيرامون انقلاب اسلامى، ص 101/ مقدمه‌اى بر جهان‌بينى اسلامى، ص 157/ سيرى در نهج البلاغه، ص 74.

[3] ر. ك. قصص، آيه 5/ حج، آيه 41/ سجده، آيه 24/ نساء، آيه 95/ صف، آيه 4/ بقره، آيه 250.

[4] - ر. ك: مهدى بازرگان، آخرت و خدا، هدف بعثت انبياء.