در جاى خودش صورت گيرد و دزد مطمئن باشد و يقين داشته باشد كه اگر دزدى كند و به چنگال پليس و قانون بيفتد، اين چهار انگشتش را قطع مى‌كنند و تا آخر عمر داغ اين جنايت روى بدنش هست، دزدى نمى‌كند[1].

به بيان دقيق‌تر، اگر مجازات شديد در حق سارق اعمال نگردد و به بهانه مسائل عاطفى، از مجازات شديد سارق غمض عين شود، در اين فرض، هرچند در حق يك شخص- يعنى: مجرم- ترحّم و دل‌سوزى شده، اما پيامدهاى كوتاه مدت و بلندمدت آن، كه رشد جرم سرقت است، از مردم اجتماع سلب امنيت خواهد كرد و امنيت اقتصادى و اجتماعى جامعه را مختل خواهد نمود به تعبير شهيد مطهرى:

اين نوع ترحم، ترحم در يك مورد و قساوت در موارد ديگر است‌[2].

علّامه شهيد در پاسخ كسانى كه قعط انگشتان دزد را «خشونت» مى‌نامند، مى‌گويند:

جواب اين است: ملاك خشونت و ملايمت چيست؟ دزدى ضرر به امانت است، ضربه به ناموس اجتماع است، دايما مى‌بينيم و مى‌خوانيم كه خود دزدى احيانا منجر به كشتن‌ها و كشته شدن‌ها و دست و پا شكستن‌ها و ناقص الخلقه شدن‌ها مى‌شود، بايد ديد چه مجازاتى قادر است كه نقش آخرين دوا را بازى كند. تجربه نشان داده است كه در جاهايى كه اين مجازات اجرا نمى‌شود، صدها و هزارها دزدى مى‌شود و خانه‌هايى سقوط مى‌كند و آدم‌هايى كشته مى‌شوند و آدم‌هاى ديگرى ناقص العضو مى‌گردند، اما آن‌جاكه كه اين قانون اجرا مى‌شود، با بريدن انگشتان يك دزد، به كلى باب دزدى با همه تبعات و آثار قهريه‌اش، از بين مى‌رود بريدن انگشتان خيانت يك خائن خشونت نيست، بلكه جلوگيرى از خشونت است، جلوگيرى از يك سلسله خشونت‌هاى صددرصد سخت‌تر است‌[3].

[1] - انسان كامل، ص 282.

[2] - انسان كامل، ص 284/ مرتضى مطهرى، فلسفه اخلاق، ص 51.

[3] - همو، امدادهاى غيبى در زندگى بشر، تهران، انتشارات جهاد سازندگى، تهران، بى‌تا، ص 170.