فصل دهم: تحليل بعض احكام اجتماعى دين (خشنونت‌انگارى دين)

محبت، مداراو عطوفت، از واژه‌هاى زيبا و ستودنى است كه دارندگان آن، اعم از انسان و مكتب، مورد تحسين و ستايش قرار مى‌گيرند، در مقابل، واژه‌هايى مانند، تنفّر انزجار، و خشونت مورد ذمّ و سرزنش است. اين حكم عقل و فطرت است و هيچ نزاع و مناقشه‌اى برنمى‌انگيزد. اما نكته اساسى در تطبيق آن بر مصاديق است كه در عرصه‌هاى مختلف، چالش‌هاى گوناگونى را سبب شده است.

برخى كه شعاع تفكر و ديدشان كوتاه است، به صرف مواجهه با يك نظريه يا عمل به ظاهر خشونت‌انگيز از سوى انسان يا مكتبى، آن را محكوم و توبيخ مى‌كنند. اما واقع‌گرايان بدون شتاب و افتادن در دام احساسات و عواطف، به كالبد شكافى و تحليل و تبعات آن مى‌پردازند.

بر اين اساس، گروهى از عالمان غرب در مقايسه مسيحيت و اسلام، به تمجيد و ستايش مسيحيت پرداخته‌اند؛ چرا كه از منظر آنان، مسيحيّت، آيين محبت و عارى از خشونت و قوانين خشن است و به عكس، اسلام آيين شمشير و حاوى احكام اجتماعى جزايى و خشونت‌زا.

جان هيك، متفكر و پلورااليست معروف معاصر، مى‌گويد:

اين خال بر چهره اسلام است كه برخى از كشورهاى اسلامى مجازات زننده‌