پس ابو بكر كارها را بر عهد گرفت ... من او را خيرخواهانه نصيحت مى‌كردم ...

در هنگام احتضار، عمر را فراخواند و او را به ولايت نشاند و ما خيرخواهانه گوش كرديم و اطاعت نموديم.[1] البته چنان‌كه گذشت در موارد مناسب نيز مى‌فرمود:

فرزند ابى قحاقه از همه بهتر مى‌داند كه موقيعت من نسبت به خلافت هم‌چون «محور سنگ آسيا» مى‌باشد. علوم و معارف هم‌چون سيل از من سرازير مى‌شوند و هيچ پروازكننده‌اى در فضاى علم و دانش به اوج رفعت من نمى‌رسد.[2] اين سخن را نيز در جايى فرمود كه لازم مى‌ديد بايد حق و واقع را بيان كرد، ولى اصل نظام صدمه نمى‌بيند.

درس تاريخى: على عليه السّلام اين درس را داد كه سليقه‌ها و تشخيص‌هاى شخصى مردم هرگز معيار مصالح نظام الهى نيست، بلكه بايد از خود گذشت و پيوسته به مصلحت اهم ارزش داد و در صورت لزوم در مقام تسليم قرار گرفت و حتما فرموده حضرت امام راحل از همين گونه مسائل نشأت مى‌گرفت كه مكرر مى‌فرمود:

حفظ اصل نظام جمهورى اسلامى از اهمّ واجبات است. از نماز و روزه واجب‌تر و پراهميت‌تر است و تضعيف آن از معاصى كبيره خواهد بود.

گذشته از وجوب حفظ نظام الهى توسط امت اسلامى، پيكره احكام و دستورات الهى به گونه‌اى است كه اگر به خوبى پياده شود و مردم بتوانند قوانين آن را به كار بندند، دين، هم حافظ امّت و هم نگه‌دارنده خويش است؛ بدان معنا كه جامعه را از بسيارى لغزش‌ها و سقوطها در امان نگاه مى‌دارد و در سايه تعاليم قدرت آفرين آن، هيچ قدرتى بر او چيره و مسلط نخواهد گرديد و در سايه اين تعليم و تعلّم كه با شكل بسيار حساب شده‌اى امت به خودآگاهى رسيده‌اند، ابقاى آيين الهى تضمين شده است.

[1] - غارات، ج 1، ص 307:« ... فتولّى ابو بكر تلك الامور ... فنصحته مناصحا ... و ما طمعت ان لو حدث به حدث و انا حيّ ان يردّ الىّ الامر الذى نازعته فيه ... فلمّا احتضر بعث الى عمر، فولّاه فسمعنا و اطعنا و ناصحنا».

[2] - فيض الاسلام، ترجمه و شرح نهج البلاغه، خطبه 3، ص 46:« اما و اللّه تقمصها ابن ابى قحافه و انه ليعلم ان محلّى منها محل القطب من الرحّى، ينحدر عنى السيل و لا يرقى الى الطير».