نكته: در تمام دوران زندگى حضرات معصومين عليهم السّلام اين تعهد محسوس بود كه آن بزرگواران هرگاه احساس مى‌نمودند اصل نظام اسلامى و جامعه مسلمين مورد تهديد قرار گرفته و خطرى متوجه آن شده، هرگز از كمك لازم خوددارى نمى‌كردند.

مرحوم مجلسى‌[1] در كتاب بحار الانوار، قضيه‌اى را نقل مى‌كند كه دولت دوم، عبد الملك مروان را تهديد كرد كه لشكرى دويست هزار نفرى آراسته و در نظر دارد كه براى انهدام كشور اسلامى گسيل دارد، عبد الملك از اين واقعه سخت ترسيده مسئله را به خدمت حضرت باقر العلوم عليه السّلام عرضه كرد. امام باقر عليه السّلام دستور فرمودند كه به رئيس كشور روم نامه‌اى نوشت و در آن نامه متذكر شود كه خداى تعالى را در هر روزى تقديرات فراوانى است و بسيارى از مردم از تقديرات خود بى‌خبرند، درحالى‌كه بساط عمر آنان و زندگى آنها نزديك به تمام شدن است. اين نامه را ارسال داشتند و چون به دست او رسيد سخت ترسيده و از تصميم خود صرف‌نظر كرد و گفت اين طور سخن گفتن سبك سخنان انبياست.

در زندگى پرافتخار حضرت مولى الموحين امير المؤمنين عليه السّلام چه بسيار ديده شده كه در مواقع خطر، دستگاه حكومت زمان را مشفقانه راهنمايى مى‌فرمودند، و اين گونه مسائل در حوادث مختلف از حضرتش معهود است.

حضرت در يكى از نامه‌هاى خود مرقوم فرمودند:

پس دست خود نگاه داشتم تا اين‌كه ديدم گروهى از مردم مرتد شدند و از اسلام برگشته، مى‌خواستند دين محمد صلّى اللّه عليه و اله را از بين ببرند، ترسيدم اگر به يارى اسلام و مسلمانان نپردازم، رخنه يا ويرانى در آن ببينم كه مصيبت و اندوه آن بر من بزرگ‌تر از فوت شدن ولايت و حكومت بر شما باشد.[2] و نيز فرمايد:

به تحقيق، آنان [طلحه و زبير و پيروانشان‌] بر اثر راضى نبودن به خلافت من‌

[1] - بحار الانوار، ج 46، ص 132.

[2] - فيض الاسلام، ترجمه و نهج البلاغه، نامه 62، ص 1048:« فامسك يدى حتى رأيت راجعه الناس قد رجّت عن الاسلام، يدعون الى محق دين محمد صلّى اللّه عليه و اله فخشيت ان لم انصر الاسلام و اهله أن أرى فيه ثلما او هدما تكون المصيبة به علىّ اعظم من فوت ولايتكم».