امامت و پيشوايى را براى نظم و آرامش مردم، و واجب گردانيد اطاعت و پيروى از امام را براى بزرگ شمردن مقام امامت.[1] پس اگر تعليم معارف واجب و اصلاح در بلاد حتمى و امن مظلومان و نظام در امت واجب و تعطيل حدود حرام است، بر عموم مردم و علما واجب است كه براى طرد جور و ظلم و اقامه حدود بكوشند و كسانى كه مى‌توانند نظام اسلامى را برپاكنند؛ يعنى ولى فقيه را به زمام‌دارى برانگيزند.

اصل چهارم: ضرورت معصوم و مصون بودن نظام (قانون) از خطا

خداوند متعال براى حفظ جامعه از لغزش‌ها، خود امام نصب فرمود و در مدت تقريبا 250 سال، ائمه عليهم السّلام يكى پس از ديگرى به روش‌هاى مختلف شاگردانى را تربيت فرموده و دين خالص الهى را خالى از هرگونه شك و شبهه به آنان تعليم كردند و در حد امكان در هر زمان به تبليغ دين پرداختند. گاه به جنگ و گاهى شهادت و اسارت و يا نوشتن كتبى، مانند صحيفه سجاديه يا ترتيب دادن جلسان بزرگ درسى و يا به زندان رفتن و تا در نظام ولايت عهدى قرار گرفتن و گاهى به حصر و تبعيد درآمدن، جملگى رفتارهاى معصومانه‌اى بود كه هركدام نتيجه خاص خود را بخشيد، تا توانستند اسلام حق و ناب اهل بيت عصمت را در بين مردم زنده نگه دارند.

پس از غيبت ولىّ دوازدهم- عليه من الصلوات و التحيات افضل صلوات المصلمين- پرورش‌يافتگانى كه اسلام در جان آنان نشسته بود به حكم همان مكتب، براى هدايت امت نصب شدند و اين امانت عظيم به آنان سپرده شد. آن امام همام اشاره فرمود كه مردم اورع و اتقى و اعلم را برگزينند، و با سفارش‌هاى اكيد نسبت به احتياط در فتوا و احتراز از قول بدون علم، حدود اسلام را بيمه فرموده و در حصن تقواى فقها قرار داد كه مبادا كم‌ترين خللى در احكام الهى پيش‌آيد؛ به طورى كه در خلال قرون متمادى، تمام آنچه بر پيامبر صلّى اللّه عليه و اله نازل شد حذف چيزى از آن در زمان ما باقى ماند و چنان‌كه ديده‌ايم در اين مدت طولانى، پيوسته اعاظمى از فقها يكى پس از ديگرى در بستر تاريخ‌

[1] - فيض الاسلام، ترجمه و شرح نهج البلاغه، كلمات قصار امير المؤمنين عليه السّلام، شماره 244:« فرض اللّه الايمان تطهيرا من الشرك ... و الامامة نظاما للأمّة و الاطاعة تعظيما للإمامة».