براى رفع شبهه، كلام آن بزرگوار را نقل مى‌كنيم:

ايشان در صفحه 132 كتابى كه راجع به ولايت فقيه نوشته‌اند، بحثى را به عنوان «طرح ولايت فقيه در براهين كلامى و فقهى آورده‌اند. در آن‌جا، ابتدا امتياز علم كلام و فقه را بيان مى‌كنند و سپس مى‌گويند:

اگر برهاين كه قائم بر ولايت فقيه است، ضرورت و وجوب تعيين ولايت فقيه از ناحيه خدا باشد، بحث از آن، بحثى كلامى است و اگر نتيجه برهان، عهده‌دارى مقام ولايت، بر فقيه باشد و يا وجوب تبعيت مردم از ولىّ فقيه باشد، مسئله، فقهى است.[1] ايشان در صفحه 141 كتاب وحى و رهبرى نيز مى‌فرمايند: اماميه، معتقد است كه نصب امام، بر خداى متعال واجب است- به معناى ضرورت هستى آن- و اين مسئله، كلامى است. آن‌گاه از صدر المتألهين در شرح اصول كافى، در شرح حديث اوّل إنّ الأرض لا تخلو من حجّة نقل مى‌كنند كه چون همه براهين امامت، براى اثبات نيابت عامّه، در عصر غيبت جارى است؛ زيرا هم نظام اصلح و احسن جوامع بشرى كه هدف آفرينش جهان عينى است و هم قاعده لطف كه هر دو به حكمت خداى سبحان مستند است، اقتضا دارد در عصر احتجاب جامعه از ظهور امام معصوم عليه السّلام، شعاع نيابت آن حضرت بر مردم بتابد، پس مسئله، كلامى است.

اين نويسنده محترم، گذشته از جسارت در كلام، نسبت به اين محقق عالى‌قدر بدون تحقيق، سخنى تحريف شده را از ايشان نقل كرده كه گذشته از آن كه خارج از دأب نظام علمى است، خود موجب اعراض لطف الهى خواهد شد.

16. آيا ولايت فقيه، مطلقه و همه‌جا مسلط است؟

چگونه مى‌توان فرض كرد ولايت فقيه همه كاره بوده و در همه امور تصميم گيرنده باشد؟

سپس مثال مى‌زنند به نيازمندى مريض به طبيب، آن‌گاه مى‌گويد براى اين مسئله، محتاج به هيچ قوه مجريه‌اى نيست. سپس اضافه مى‌كند:

[1] - حكمت و حكومت، ص 219