است؟ بدان معنا كه آيا دستورات دينى سعادت دنيوى را هم تضمين مى‌كند، يا به تأمين سعادت جهان ديگر اختصاص دارد؟ و ....

تأمّل در نوع طرح سؤال، تهاجم را به خوبى مى‌نماياند. اين گروه هجوم را با سؤال و به اصطلاح نقدوبررسى آغاز كرده و به ايجاد شك و دودلى و فراهم آوردن ناباورى مردم مى‌پردازند، با اين خيال اهريمنى كه اين تلاش‌ها به نقطه‌اى خواهد رسيد كه مردم در تصميم‌گيرى‌ها آزاد شده و دين در امور روزمره آنها نقشى نداشته باشد.

اگر ما در اين زمينه خوش‌بين باشيم، تلاش مسموم آنان را ثمره اشتباهى مى‌دانيم كه در جريان‌هاى تاريخى در مورد اديان عتيق ديده‌اند؛ اعم از تحريف‌ها، خرافه‌ها و ...، و چنان گمان برده‌اند كه دين به طور مطلق همان تلقى غربيان از آيين مسيحيت و يهود است؛ معنايى كه بين دين و دنيا، دوگانگى، بلكه بيگانگى تام برقرار مى‌كند.

اين گروه جاهلانه و يا مغرضانه دين مبين اسلام را با اديانى كه تحريف شده و ماهيت خود را كاملا از دست داده‌اند، همسان دانسته و به همين سبب هرجا به كلمه دين مى‌رسند، كوركورانه نقش روشنفكران غربى را بازى مى‌كنند و عكس المعل‌هاى آنان را در مقابل دين مقدس اسلام انجام مى‌دهند و با ذهنيت خاصى به دين مى‌نگرند و صراقت و صفاى لازم را براى توجّه به دين ندارند. اگر اين عده عينك آلوده به برداشت‌هاى غربى را بردارند و با فطرت پاك الهى و انسانى خود به دين نظر كنند، فهم پسنديده‌اى از دين مبين اسلام تحصيل خواهند نمود؛ فهمى كه نداى فطرتشان را پاسخ گويد و نياز ذاتى آنان را برآورده سازد.

مكتب اسلامى داراى فسلفه‌اى خاص و بينشى معيّن مى‌باشد كه تمامى دستورات را برمبناى آن استوار نموده است. همه فرمان‌ها و نظريه‌ها در اين مكتب براساس منطقى خاص و قانونى متقن ارائه گرديده است. اسلام در تصوير «انسان» و «جهان»، از حقيقتى پرده‌برمى‌دارد كه تمامى انسان‌شناسان و جهان‌شناسان حتّى از توهّم آن نيز عاجزند. اسلام با توجه به حقيقت انسان و در نظر گرفتن حقايقى كه در جهان حكم فرماست، طرحى ممتاز و بسيار ارزشمند براى تكامل انسان عرضه مى‌كند.

آنان كه ملاك‌هاى تفكّر اسلامى محرومند، هرگز قدرت فهم معانى بلند و آسمانى اين آيين مقدس را نخواهند داشت. آنان با تلقّى ناقص خود از انسان و جهان و فهمى ناروا از دين، به جنگ دين آمده‌اند. شايد سلاح آنها با آيين مسيحيت و يهود مناسبت‌