فصل سوم: حقوق فرد و جامعه‌

اصالت فرد يا جامعه‌

به نظر مى‌رسد جانبدارى از اصالت فرد يا جامعه از آنجا ناشى شده كه تصور نوعى تقابل ميان اين دو وجود داشته است؛ در حالى كه اعتقاد به اصالت توأمان فرد و جامعه دفاع‌پذير است.

اصيل بودن فرد نياز چندانى به اثبات ندارد. زيرا برخلاف نظر ماركسيست‌ها، اثرپذيرى ورنگ پذيرى فرد از جامعه نتيجه‌اش اعتبارى انگاشتن افراد نيست. افراد در جامعه‌اند و واقعيت دارند و اساساً همين افرادند كه جامعه را به‌وجود مى‌آورند. چگونه مى‌شود جامعه‌اى كه خود بر آمده از افراد است، خود اصيل باشد، ولى افرادش تهى از واقعيت و فقط فرض شده‌اند و اعتبار گرديده‌اند!

ازسوى ديگر افراد جامعه وقتى در كنار يكديگر قرار مى‌گيرند يك هويّت جمعى مستقل به‌وجود مى‌آورند. گردهمايى انسانها مانند تجمع درختان يك جنگل يا كنار هم قرار گرفتن فرشهاى يك اتاق و ظرفهاى آشپزخانه نيست كه هيچ تأثيرى بر يكديگر ندارند و يا اگر تأثيرى دارند درخور توجه نمى‌باشد.

گردهمايى انسانهارا شبيه اجزاى مركب نيز نمى‌توان دانست. مثال: آب كه مركب از دو عنصر اكسيژن و هيدروژن مى‌باشد مايعى است كه به كلى خاصيتى متفاوت از دو گاز اكسيژن و هيدروژن دارد. در اين صورت اجزاى تشكيل دهنده آن، ديگر وجود خارجى ندارد. آنچه‌