ب) تقسيم دولتها

از آنجا كه اسلام در تقسيم بندى خود «امّت اسلام» را ملاك قرار مى‌دهد، از ديدگاه فقه اسلام در روابط بين‌الملل، جهان به دو قلمرو بزرگ «دارالاسلام» و «دارالكفر» تقسيم مى‌گردد.

دارالاسلام‌

مناطقى است كه يا اكثر جمعيت آن مسلمان باشند و يا آنكه حاكميت در آن مناطق از آن مسلمانان بوده و احكام اسلام در آنجا نافذ و قابل اجرا باشد. بدين ترتيب هر يك از كشورهاى اسلامى، جزيى از دارالاسلام محسوب مى‌شوند.

دارالكفر

سرزمينهايى كه نه اكثر جمعيت آن را مسلمانان تشكيل مى‌دهند و نه قوانين و احكام اسلام در آن حاكميت دارد. دارالكفر به گونه‌هاى مختلفى تقسيم شده است:

1. دارالصّلح: شامل تمامى كشورهاى غير اسلامى مى‌گردد كه در قالب يكى از قراردادهاى صلح‌آميز، روابط دوستانه‌اى با دولت اسلامى برقرار نموده و موردشناسايى دولت اسلامى قرار گرفته‌اند. دارالصّلح شامل دارالذّمه، دارالعهد، دارالامان و دارالهدنه مى‌گردد.[1]

2. دارالحياد (دولت بى‌طرف): كشورى كه با دولت اسلامى قرارداد صلح ندارد، در حال جنگ با مسلمانان نيست و در مخاصمات بين دارالاسلام و دارالحرب، بدون جانبدارى از طرفين، بى‌طرفى خود را حفظ مى‌كند.

[1]. بنگريد به: فلسفه حقوق، موسسه آموزشى و پژوهشى امام خمينى، ص 168 و 169. دارالذّمه كشورى است كه جمعيت آن را پيروان يكى از اديان آسمانى تشكيل مى‌دهد و با دولت اسلامى قرارداد ذمه منعقد كرده است. دولت اسلامى با اين نوع كشور، بيشترين و بهترين نوع رابطه را خواهد داشت.