فصل اول: انسان و حقوق‌

انسان و جامعه‌

انسان موجودى اجتماعى است. احساس نياز به زندگى جمعى نه فقط از جنبه غريزى- همانند ساير حيوانات جمعى زيست- مورد توجه قرار مى‌گيرد بلكه عوامل ديگرى نيز در اين زمينه موثرند كه مى‌توان آنها را اين گونه فهرست نمود:

1. گرايش به بهره‌مندى هرچه بيشتر از مواهب طبيعت.

2. محدوديت منابع و امكانات در طبيعت.

3. محدوديت توان انسان با وجود برخوردارى از امتياز انحصارى انديشه وتعقّل.

4. آسيب پذيرى در برابر انبوه مشكلات زندگى؛

5. ضرورت به فعليت رساندن استعدادهايى كه جز در سايه زندگى اجتماعى امكان‌پذير نمى‌باشد.

اين عوامل سبب مى‌گردد كه برخوردارى انسان از رفاه مادى و رشد معنوى و توسعه فراگير و ورود به زندگى جمعى جز با تشريك مساعى ديگران امكان‌پذير نباشد. جامعه با گردهمايى افراد و گروه‌ها و برقرارى ارتباط ميان آنان بوجود مى‌آيد. بسته به ميزان حضور افراد ونوع رابطه حاكم ميان آنها شكل‌گيرى جامعه متفاوت خواهد بود.