حكومت و براندازى زدند با واكنش امام مواجه گشتند.

در حكومت اسلامى، احزاب آزادند. هر حزبى اگر عقيده غيراسلامى هم دارد، آزاد است؛ اما اجازه توطئه‌گرى و فريب‌كارى نمى‌دهيم. احزاب و افراد در حدى كه عقيده خودشان را صريحاً مى‌گويند و با منطق خود به جنگ منطق ما مى‌آيند آنها را مى‌پذيريم .... شما كى در تاريخ عالم مشاهده كرده‌ايد كه در مملكتى كه همه مردمش احساسات مذهبى دارند به غيرمذهبى‌ها آن اندازه آزادى بدهند كه بيايند در مسجد پيامبر يا در مكه بنشينند و حرف خودشان را آن‌طور كه دلشان مى‌خواهد بزنند، خدا را انكار كنند، منكر پيامبرى پيامبر بشوند ... اما معتقدان مذهب با نهايت احترام با آنها برخورد كنند.[1]

ج) آزادى تجمّع و راهپيمايى‌

تحقق اين قسم از آزادى، اختصاصى به حكومتهاى كنونى ندارد. اسلام در پايه‌ريزى برخى اجتماعات و تحكيم آنها در مسير اهداف اجتماعى و سياسى پيشگام بوده است. نماز عبادى سياسى جمعه، كنگره عظيم حج، محافل دينى و مذهبى كه از صدر اسلام وجود داشته از آنها علاوه بر بهره‌بردارى‌هاى عبادى، بهره‌بردارى‌هاى سياسى و اجتماعى فراوان نيز شده است.

نسبت به مخالفان، تجمّعات آنها مورد احترام بوده و از تعرض به آنها جلوگيرى مى‌شده است.

اجتماعات عبادى، صنفى، سياسى و فرهنگى از آن سبب كه منعكس كننده خواسته‌هاى مردم است در اسلام هيچ ممنوعيتى ندارند. معمولًا هدف از برگزارى اجتماعات تبادل نظر آگاهى از عقايد و افكار يكديگر، اعلام موضع، دفاع از منافع صنفى، حزبى و گروهى و يا اعتراض نسبت به اوضاع اقتصادى، اجتماعى و سياسى است. چنين اجتماعاتى اگر به صورت مسالمت‌آميز برگزار گردد و برخلاف موازين شرعى و نظم عمومى نباشد، بايد مورد حمايت قرار گيرد.

مطابق اصل 27 قانون اساسى جمهورى اسلامى ايران، تشكيل اجتماعات، راهپيمايى‌ها بدون حمل سلاح به شرط آنكه مخلّ مبانى اسلام نباشد آزاد است.

[1]. مرتضى مطهرى، پيرامون انقلاب اسلامى، ص 17 و 18.