است. اينقدر هزينه كردن براى بزرگ كردن بچه ضرورتى ندارد اما بيشتر والدين اين كار را مى‌كنند. معيار تهيه ضروريات زندگى مادى كودكان بسيار بالا رفته و فشار اقتصادى سنگينى را بر دوش والدين تحميل مى‌كند.

دومين پيامد ماديگرايى روز افزون آمريكايى اين است كه بسيارى از جوانان به اين سطوح بالاى زندگى [مادى‌] كه شامل مسافرت‌هاى خارجى، غذا خوردن در رستوران، استفاده از كارت‌هاى اعتبارى و غيره مى‌شود، عادت كرده‌اند به نحوى كه اگر در زندگى زوج جوان تحولى پيش آيد كه مجبور شوند با درآمد يك نفر زندگى كنند، احساس فشار و سختى مى‌كنند.

در واقع اين اصلى‌ترين توجيهى است كه در دفاع از مهدكودك‌به كار مى‌رود. گفته مى‌شود براى يكى كردن دخل و خرج، پدر و مادر هر دو «مجبورند كار كنند.» اين مطلب در بعضى از موارد صحت دارد. امّا به سختى مى‌توانم باور كنم كه روى هم رفته بيشتر خانواده‌هاى آمريكايى قادر نيستند كمى از وقتى را كه در بازار كار مى‌گذرانند، به بچه‌هاى خردسال خود اختصاص دهند. ادلّه محكمى وجود دارد كه نشان مى‌دهد بيشتر والدين موافق اين نظرند. گرچه در بحث‌هاى جارى در مورد مهدكودك‌ها اين مطلب به ندرت به گوش مى‌خورد اما واقعيت اين است كه امروزه [دهه 1980] از هر چهار مادر داراى فرزند زير سه سال، سه مادر يا اصلًا شاغل نيستند و يا به صورت پاره‌وقت و فصلى شاغلند. عليرغم فشارهاى اقتصادى و اجتماعى، بيشتر آمريكايى‌ها هنوز ترجيح مى‌دهند به نحوى زندگى كنند كه در سنين پايين در كنار فرزندانشان باشند. اين رويه‌