اجتماعى، گرايش به سمت كار در خانه را كاهش داده است. پزشكان، معماران، وكلا، روانشناسان و ديگر علاقمندان به كار پاره‌وقت در منزل معمولًا به خاطر قوانين شهردارى دلسرد مى‌شوند. افرادى كه در مشاغل غيرتخصصى مانند سلمانى و خياطى كار مى‌كنند هم هميشه با موانع قانونى براى كار در منزل مواجه بوده‌اند.

البته فشارهاى اقتصادى و شغلى تنها بخشى از مشكلات والدين مستقر در خانه است. شايد فضاى روانى آشفته‌تر باشد. طبق نظرسنجى افكار عمومى، از دهه‌هاى 1950 كاهش شديدى در اعتبارى كه جامعه‌ى آمريكا براى والدين قائل شده، به وجود آمده است. آمريكايى‌هايى كه به فرزندان خود اهميت مى‌دهند نسبت به كسانى كه شغل خود را در اولويت قرار داده‌اند كمتر مورد احترام قرار مى‌گيرند و احساس توانمندى روحى- روانى كمترى مى‌كنند. اين مسأله بيشتر در مورد زنان صدق مى‌كند. براى مثال زنان براى يك اقدام متكبرانه و جذاب در زمينه تبليغ خمير دندان، بيشتر مورد تعريف و تمجيد قرار مى‌گيرند تا براى تربيت مناسب و شكل دادن شخصيت يك انسان [كودك‌]. اين اولويت‌بندى واقعاً اشتباه است.

مطمئناً رضايتمندى شخصى ناشى از بزرگ كردن فرزندان مثل هميشه فطرى، ملموس و شديد است اما اكنون نسبت به گذشته مقبوليت عمومى و تصديق فرهنگى براى نقش والدين بسيار كمتر شده است. امروزه از لحاظ روانى خيلى سخت است كسى فقط «مادر» باشد. باب ميلتان باشد يا نباشد [بايد بگويم‌] اين تصورات ذهنى مشترك [و اشتباه‌] در همه ما وجود دارد.