شوند و جامعه را تهديد كنند. بزرگ كردن بچه‌ها به گونه‌اى كه به شهروندان مسئول و مولدى تبديل شوند تلاش بى‌وقفه مى‌طلبد.

زندان‌ها، كانون‌هاى اصلاح و تربيت، پرورشگاه‌ها و مراكز نگهدارى از بيماران روانى آمريكا مملو از كودكانى هستند كه بزرگ كردن و حمايتشان به «جامعه» واگذار شده است. براى توليد ابزار حقيقى توليد يعنى مردان و زنانى كه حافظ تمدن باشند نه تضعيف كننده آن، عشق بى‌وقفه مادران ضرورى است. در واقع، تنها راه‌حل كاهش تعداد بيش از حد خانواده‌هاى تك سرپرست اداره شده توسط زنان، ايجاد تعداد بيشترى از كودكانى است كه توسط دو والد فعال و دلسوزتر تربيت شده باشند.

چالش‌هاى نقش پدرى‌

همانگونه كه نقش زنانه را نمى‌توان به ديگران واگذار كرد، نقش مردانه نيز براى بقاى جامعه حياتى است. مردها خيلى بايد تلاش كنند. آنها بايد در حد توان خود براى سرمايه‌گذارى‌هاى مخاطره‌آميز در آينده پس‌انداز كنند. آنها معمولًا مجبورند بيش از يك شغل داشته باشند. آنها بايد زمان را براى ديدن و راهنمايى بچه‌هايشان خالى كنند. آنها بايد زندگى خود را وقف كارهاى مربوط به نقش نان‌آورى خود كنند.

در آيين‌نامه فمينيست‌ها هيچ چيزى يافت نمى‌شود تا حاكى از اين باشد كه زنان خواهان اين نقش‌اند و يا اينكه آمادگى انجام آن را دارند.