امّا اگر تعداد زنان خانه‌دار به همين شكل كاهش يابد، بايد از بين اين دو گزينه فقط يكى را انتخاب كنيم: يا توسعه اقتصادى يا كودك به اندازه‌اى كه ملّت برپا بماند. در شرايط كنونى، نمى‌توان به طور همزمان هر دو را دارا بود.

تأثير زياد يارانه‌هاى اندك‌

مسأله ديگرى كه بايد مورد بررسى قرار گيرد، تأثير منفى شديد يارانه تعلق گرفته به مهدكودك‌هاست. تنها در صورت وجود يارانه دولتى مستقيم يا غيرمستقيم است كه استفاده از مراقبت‌هاى سازمانى از نظر بسيارى از خانواده‌هاى آمريكايى يك رفتار اقتصادى منطقى تلقى مى‌شود. فقط از طريق يارانه‌هاى دولتى بود كه مهدكودك توانست بر مراقبت در منزل كه شكل غالب تربيت فرزند در آمريكا بود غلبه كند، يعنى با برنامه‌هايى مثل طرح تخصيص اعتبار براى مراقبت از كودك و افراد وابسته‌[1] [كه قادر به مراقبت از خود از لحاظ جسمى يا روانى نيستند.]

در واقع معتقديم اين مسأله اتفاقى نيست كه بزرگترين جهش در ميزان استخدام مادرهاى داراى كودكان پيش‌دبستانى از 30% در سال 1970 به 54% امروزى [دهه 1980] رسيده است. اين جهش به طور دقيق پس از ارائه اين طرح و گسترش يارانه‌هاى مشابه صورت گرفت.

اگر دولت ماليات‌ها و يارانه‌ها را به نفع ازدواج و زاد و ولد تنظيم كند،

[1] -Child and Dependent Care Credit ..