دارد (پول بيشتر يعنى زاد و ولد بيشتر) و فرصت‌هاى شغلى براى زنان كه با ميزان بارورى نسبت معكوس دارد (افزايش درآمد و فرصت‌هاى شغلى زنان بى‌نهايت زاد و ولد را كاهش مى‌دهد).

به همين ترتيب، در جامعه‌اى كه اغلب خانواده‌هاى آن سنتى هستند يعنى از يك مرد شاغل و يك زن خانه‌دار تشكيل شده‌اند، رشد اقتصادى، ميزان بارورى را افزايش‌مى‌دهد و اين همان وضعيت مناسب و معمول تاريخى است. البته اقتصاددانان به اين نكته هم پى برده‌اند؛ در جامعه‌اى كه در آن فرصت‌هاى شغلى زنان در حال گسترش است و درآمد بالقوه آنان به تدريج با درآمد مردان برابرى مى‌كند، رشد اقتصادى، ميزان بارورى را كاهش مى‌دهد و حتى به صفر مى‌رساند.

شايد اين پيام خوشايند بعضى‌ها نباشد اما گذشته ما اين نكته را تأييد مى‌كند. دوره رونق زاد و ولد[1] در فاصله زمانى 1945 تا 1964 روى داد يعنى مقارن با دورانى كه هنجارهاى فرهنگى نقش خانه‌دارى را تقويت مى‌كردند و درآمد مرد به تدريج به درآمد كل خانواده تبديل شد و درآمد محسوس زنان شاغل آمريكايى رشد بسيار كمى داشت و بالعكس، دوران كاهش زاد و ولد[2] در اواخر دهه 1960 و 1970 زمانى بود كه نقشِ خانه‌دارى و مادرى كم‌ارزش و پست شمرده شد. اين كاهش زاد و ولد همچنين مقارن بود با زمانى كه قوانين مربوط به فرصت‌هاى برابر[3]، گزينه‌هاى شغلى متعددى را

[1] -"baby boom ".

[2] -"baby bust ".

[3] -"equal opportunity "laws ..