شناخت وادراك در حد يك بزرگسال دست پيدا مى‌كنند.

در اين‌جا ما به راهكار خوبى براى آن دسته از والدينى مى‌رسيم كه دوست دارند بچه‌هايى جداً با فكر پرورش دهند. وقتى مادران و پدران، به دفعات زياد و با گرمى به فرزندان واكنش نشان مى‌دهند و هرچه بچه‌ها بزرگ‌تر مى‌شوند در گفتگوهاى خود بيشتر از «چرا» ها و «چگونگى» ها برايشان مى‌گويند؛ وقتى به علايق فرزند خود پى برده و از آن بهره مى‌برند؛ وقتى الگويى صحيح از ارزش‌ها و منش‌ها به او نشان مى‌دهند؛ فرزندانى پرورش خواهند داد كه از ثبات و قوّت جسمى و روحى بسيار برخوردار خواهند بود. نياز مبرمى وجود دارد كه والدين در مدّت بيشترى از عمر فرزند خود، چنين نقشى را در زندگى او ايفا كنند.

آيا حضور در اجتماع براى بچه‌ها خوب است؟

به‌طور كلى بچه‌ها الگوى مناسبى [براى ساير بچه‌ها] نيستند، خصوصاً در درون گروه و خارج از محيط خانواده. تعجبى ندارد كه «اسميت‌سونيان» دريافت، تاريخچه نوابغ، تاريخچه‌ى بچه‌هايى است كه در خانه بزرگ شده‌اند. صاحبان حيوانات در تمرين فرمانبردارى به حيواناتشان بيشتر از والدين دقّت به خرج مى‌دهند. صاحب يك حيوان، خنده‌اش مى‌گيرد اگر به او پيشنهاد كنيد حيوانش را هر روز به محل نگهدارى حيوانات گمشده بفرستد تا با همنوعان خود معاشرت كند. او مى‌داند كه رفتارها [ى صحيح‌] و قيدو بندهاى معمول او در همان لحظه‌اى كه ميان همنوعانش قرار