هارُلد مَك كردى‌[1] محقق ارشد اين مطالعه، دو ماده ديگر هم به اين رمز اضافه مى‌كند: صرف زمان خيلى كم با همسالان و صرف زمان زياد براى كاوش آزادانه، كه طى آن والدين، مشوّقِ علايق، انگيزه‌ها و گرايش خلاقانه بچه به كار كردن روى خيال‌پردازى‌هاى خود باشند.[2] مَك كردى اشاره مى‌كند كه «آموزش توده‌اى ما در نظام مدرسه، در نوع خود به مثابه يك آزمايش در سطح گسترده، در زمينه‌ى كاهشِ ... هر سه‌ى اين عوامل، به حداقل است؛ بنابراين مستعدآن است كه ظهور نوابغ را سركوب كند.»

ديويد كواين‌[3] از دانشگاه اوكلاهاما[4] در حال مطالعه تفاوت ميان بچه‌هايى است كه به‌طور معمول به مدرسه رفته‌اند و بچه‌هايى كه در خانه- عمدتاً به روش‌هاى غيررسمى و در سايه عكس‌العمل‌ها و برخوردهاى گرم والدين و آزادى عمل قابل‌توجه براى كاوش و خلق كردن- آموزش ديده‌اند. كواين به تأييد يافته‌هاى پياژه‌[5] رسيده است مبنى بر اين‌كه بچه‌هايى كه از راه معمول مدرسه آموزش ديده‌اند در حدود 15 الى 20 سالگى به مرحله «عمليات صورى»[6] (يعنى تعقّل منسجم در سطح يك بزرگسال) مى‌رسند؛ اما بچه‌هايى كه در خانه به‌طور غيررسمى و همراه با واكنش‌هاى والدين و كاوش آزادانه آموزش ديده‌اند بين سنين 10 و 11 يا 12 سالگى به‌

[1] -Harold McCurdy .

[2] - در تقابل با فيلم‌هاى ويدئويى، شخصيت‌هاى طنز و ساير وسايل آموزشى كه به دست بزرگترها ساخته شده است.

[3] -David Quine .

[4] -Oklahama University .

[5] -Piage .

[6] -formal operations ..