«تمام آموزش‌هاى لازم براى موفق شدن يك دانش‌آموز در دوره دبيرستان، تنها در عرض دو يا سه سال آموزش رسمى قابل دستيابى است. به تأخير انداختن [سن شروع‌] آموزش اجبارى مهارت‌هاى پايه تا سنين راهنمايى، مى‌تواند به معناى موفقيت تحصيلى ميليون‌ها بچه مدرسه‌اى باشد كه در نظام آموزشى كنونى ما محكوم به شكست هستند.»[1]

آقاى دكتر جِيمز تى فيشِر[2] كه در دوران اوج كار خود، او را پيش‌كسوت روانكاوى آمريكا مى‌دانستند نيز، اين مطلب را تصديق مى‌كند.[3] وقتى او به 8 سالگى رسيد، پدر ثروتمندش او را به‌جاى مدرسه، روانه غرب كشور كرد تا در آن‌جا چوپانى كند و كارهاى دستى انجام دهد. او در سن سيزده سالگى به شهر بوستون‌[4] برگشت، درحالى كه نه خواندن مى‌دانست و نه نوشتن. اما در عرض سه سال توانست از دبيرستانى در بوستون فارغ‌التحصيل شود در حالى‌كه احساس مى‌كرد شايد از نبوغى برخوردار باشد. تا اين‌كه بعدها دريافت هر كودك معمولى نيز «در صورت اطمينان از وجود يك زندگى سالم دركنار خانواده و رشد خوب جسمانى» از پس چنين كارى برمى‌آيد. دكتر فيشِر مى‌افزايد: «طرح فوق [يعنى ديرتر به مدرسه رفتن بچه‌ها] هم‌چنين مى‌تواند مشكل كمبود معلمان با صلاحيت را نيز حل كند.»

[1]. W. D. Rahwer, Jr." Prime Time for Education: Early Childhood or Adolescence?", Harvard Education Review.

[2] -Dr James T .Fisher .

[3]. J. T. Fisher and L. S. Hawley, A Few Buttons Missing) Philadelphia: J. B. Lippincott, 1591( p. 41.

[4] -Boston ..