اداره فرياد مى‌زد. مى‌دانستم دومين فرزند اين زن روز گذشته متولد شده است. تشويش و نگرانى‌اش را در فضا احساس مى‌كردم. همينطور كه به سراغ هم اتاقى‌اش مى‌رفتم، او در حال امر و نهى كردن و ملامت كردن بود. بعداً متوجه شدم كه اين خانم شاغل تا روز دوشنبه كه روز زايمانش بود سركار مى‌رفته و روز جمعه هم به اداره‌اش بازگشته بود.

در اين كشور [آمريكا] كه شاغل بودن را از هر چيز ديگرى براى زنان مهم‌تر جلوه داده‌ايم، چه مى‌گذرد؟ اين چگونه كشورى است كه در آن اختصاص كمترين زمان كارى ممكن به نوزادان، نماد شخصيت مادر محسوب مى‌شود؟

قدرت عشق مادرانه‌

هميشه مادرانى وجود دارند كه از لحاظ روانشناسى قادر به پرورش مناسب فرزندانشان نيستند. امّا دغدغه من، مادران نيستند. من نگران مادران و كودكانى هستم كه با فرهنگى زندگى مى‌كنند كه نقش مادر را كم‌ارزش جلوه مى‌دهد. امروزه، بسيارى از نوزادانِ اين كشور از عشق كافى مادرانه محرومند چرا كه فرهنگ ما، ماندن در خانه را در ماهها و سالهاى حساس زندگى كودكان از نظر روانى براى مادران دشوار كرده است. اعتماد به نفس مادران به شغلشان وابسته شده نه به نقش مادرى آنان و مادران بسيارى كه ماندن در خانه را برمى‌گزينند، گاهى اوقات هزينه سنگينى را براى اثبات شخصيت خود مى‌پردازند.