دسته ديگر نوزادانى هستند كه اينزورث آنها را «مضطرب- اجتنابى» مى‌نامد. آنها خيلى توجه مرا به خود جلب مى‌كنند چون در هر شرايطى خوش‌اند. گويا اين نوزادان تجسم خصلت استقلال و فردگرايى‌[1] آمريكايى‌ها هستند. البته همانگونه كه اينزورث گفته براى بچه‌هاى به اين كوچكى اين اندازه استقلال طبيعى نيست. نوزادانِ «مضطرب- اجتنابى» ظاهراً به مادرانشان نيازى ندارند. وقتى مادر از اتاق بيرون مى‌رود اين نوزاد معمولًا گريه نمى‌كند. او در غياب مادر با شادمانى به بازى كردن خود ادامه مى‌دهد برخلاف نوزادى كه به شكل ايمن به مادر دلبسته است و در غياب او بى‌قرارى مى‌كند. وقتى مادر باز مى‌گردد، او چه مى‌كند؟ او از مادرش رو مى‌گرداند. نوزادانى را ديدم كه به راستى به طور سينه‌خيز يا قدم‌زنان از مادرشان دور مى‌شوند. اگر اين نوزاد را بلند كنند او پيوسته ابراز ناراحتى مى‌كند تا بر زمينش بگذارند. علاوه بر اين، به نظر مى‌رسد اين نوزاد غريبه‌ها را هم به اندازه مادرش دوست داشته باشد. اگر ناراحت باشد، آغوش هر كسى مى‌تواند او را آرام كند. نكته جالبى كه اينزورث به آن پى‌برده اين است كه مادران نوزادان مضطرب- اجتنابى از تماس فيزيكى با نوزادان خود خوششان نمى‌آمد. اين مادران معمولًا تقاضاى نوزادشان براى آرام شدن فيزيكى را رد مى‌كنند.

من جزئيات زيادى را درباره آزمايش موقعيت نا آشنا ارائه كردم چون امروزه [دهه 1980] اين آزمايش ابزار اصلى تحقيقات در مورد مهدكودك نوزادان است و در رسانه‌ها به آن اشاره مى‌شود. اى كاش مى‌توانستم فيلم‌

[1] -Individualism ..