سه. نژاد و مليت‌گرايى‌

نژادپرستى و مليت‌گرايى يكى از عوامل منفى راه يافته در آيين زرتشت به ويژه از دوره ساسانى است. اين مسأله به آيين ياد شده ويژگى‌هاى تاريخى و احكام خاصى بخشيده است از جمله:

3- 1. اگرچه احتمالًا دعوت زرتشت فراگير بوده ولى براساس شواهد تاريخى پيروان آن همه آريايى بوده و از نژادهاى ديگر چندان كسى به اين آيين در نيامده است.[1]

3- 2. مليت‌گرايى و ناسيوناليسم‌ در «فرّ ايزدى» به خوبى آشكار است.

فريا خوارنه فروغى است ايزدى، به دل هر كه بتابد برترى يابد، پادشاه شود، پيروز گردد يا در كمالات نفسانى و روحانى آراسته شود و پيامبر گردد.

دو نوع فر در اوستا آمده:

oneray enayariA

(يئريانم خوارنه) وonerax meneavaK (فركيانى).

كه دومى تا ظهور رسوشيانت هميشه با ايرانيان خواهد بود.[2]

3- 3. نژادگرايى و نظام طبقاتى‌ سبب تجويز و گسترش ازدواج با محارم شده است. «كرتير» از بنيانگذاران زرتشتى ساسانى نوشته است: «بسيار ازدواج‌ها ميان محرمان برقرار نمودم».[3] اين مسأله همواره موجب خرده‌گيرى بر آيين زرتشت گرديده است.

[1] - زرتشت و آموزش‌هاى او، ص 7

[2] - بنگريد:

الف. مرضيه شنكايى، بررسى تطبيقى اسماى الهى، ص 279، تهران: سروش، چاپ اول، 1381.

ب. پورداود، يَشت‌ها، ج 2، ص 310

[3] - هاشم رضى، ج 1، ص 45