و نه متون مقدس از چنان اعتبار و وثاقت و درونمايه‌اى برخوردار بود كه بر علم پيشى گيرد. از اين رو يا بايد با دين معارض عقل و علم، خداحافظى كرد و يا براى جمع بين ديندارى و زيستن در زمان حال، دين را به رنگ زمانه درآورد و اين گزينه مقبول انديشمندان غربى شد.

منظور از عصرى كردن دين، جايگزين ساختن دين يا كتاب‌هاى آسمانى جديد و تغيير پياپى آنها، همگام با تحولات عصرى نيست؛ بلكه تغيير فهم و ارائه قرائت‌هاى گوناگون از دين به تناسب تحولات فكرى، فرهنگى و تاريخى است.

به عبارت ديگر، اگر كتاب مقدس سخن خدا نباشد و نويسندگان آن برداشت خود از پيام الهى را نگاشته باشند،- برداشتى كه تابع فرهنگ زمان و علوم و دانسته‌هاى آن زمان بوده و عارى از خطا و اشتباه نمى‌باشد- هيچ دليل منطقى بر تعبّد در برابر نص نخواهد ماند و هركس مى‌تواند دين را مطابق پسند و فرهنگ حاكم بر زمان خود- بدون داورى و سنجش كتاب مقدس- فهم و تفسير كند؛ زيرا آنچه در كتاب مقدس است، كلام مستقيم الهى نيست؛ بلكه فهمى از آن است، بدون آنكه نويسنده آن و فهم او از پيام خدا، برتر از فهم انسان امروزى باشد.

چنين چيزى در نهايت به آنارشيزم معرفتى‌[1] خواهد انجاميد و راه هرگونه ارزش داورى‌[2] در باب بسيارى از برداشت‌هاى گوناگون را

[1] -Epistemic Anarchism .

[2] -Eval uation .