آنچه را كه بشر دنبالش مى‌رود تقسيم كنيم به سودها و ارزشها، و بعد بگوييم ارزشها كه هيچ و پوچ است، منطقى نيست و عقل هيچگاه حكم نمى‌كند برو دنبال اينها ولى انسان مى‌رود؛ انسان يك كارهاى ديوانگى (غيرعقلى يعنى ديوانگى) و غير عقلانى هم دارد، حال اگر چه ضد عقل نيست كه بگوييم بر ضد حكم عقل است ولى بالاخره عقلى هم نيست و مساوى مى‌شود با كار ديوانگى، و به عبارت ديگر يك نوع خل‌گرى‌هايى است ولى خل‌گرى‌هاى خوبى است كه لازم است باشد. تازه اين «خوب است و لازم است باشد» اساسا معنى ندارد.

بالاخره ناچاريم اينها را يك سلسله خل‌گرى‌ها براى بشر بدانيم.[1]

[1] - مجموعه آثار، ج 3، 541- 546.